De verschrikkelijke dag in september 2018 ligt vers in het geheugen van Ruben. “Ik kreeg van mijn werkgever iets eerder vrij om te trainen. De training ging beter dan verwacht, totdat ik bij een springbult over mijn motor werd gelanceerd. Normaal sta je dan op en loop je naar de kant, maar ik kon niks meer bewegen. Ik wist direct dat het niet goed was.”

In het ziekenhuis bleek een nekwervel verbrijzeld te zijn en een andere was verschoven. “Als motorcrosser ken ik meerdere mensen met een dwarslaesie. Ik liet het na gesprekken altijd achter me, want met angst kun je niet op de motor stappen. Nu had ik het zelf. De wereld zakte onder mijn voeten vandaan.”

Hij lag na het ongeluk lange tijd in het ziekenhuis. “Ik begon weer te leven als een baby. Alles moest ik opnieuw uitvinden, wat kon ik nog met de spieren die niet aangetast waren? Van een zelfstandige jongen die naar school ging, werkte en topsport bedreef werd ik iemand die geholpen moest worden met aankleden, wassen en naar de wc gaan. Dat mentale proces was de eerste jaren erg lastig.”

Mede door zijn topsportmentaliteit besloot Ruben er volledig voor te gaan om zijn dromen alsnog waar te maken. Daarbij werd hij geholpen door onder meer Gerard Bogaarts. “Zijn verhaal greep me zo aan dat ik zonder Ruben te kennen hem direct een baan aanbood. Daarnaast kreeg ik hulp van MSG in Den Bosch en Labo in Geldrop waar hij ook een dag in de week mocht komen werken”, zegt Gerard.

Bij het Summa College in Eindhoven werd een compleet programma samengesteld. Onlangs haalde hij daar zijn mbo-diploma. Ruben: “Ik had niet meer verwacht ooit naar school te gaan, maar mensen hebben me geholpen om mij een zo goed mogelijke toekomst te geven. Natuurlijk ben ik trots op mezelf. Het is hard werken en het vereist een goede mentaliteit, maar als je iets wil bereiken is er altijd een mogelijkheid.”

De inwoner van Venhorst kijkt ondanks zijn ongeluk graag naar motorcross. Zelf beoefent hij met succes rolstoelrugby. “Tijdens mijn revalidatie in de Sint Maartenskliniek kwamen ze vragen of het iets voor me was. Ik hield niet van teamsport, maar toen ik groen licht van de artsen kreeg ben ik het gaan proberen. In het begin vond ik het niks. Ik kon de bal nog niet vasthouden en zag na vijf minuten al sterretjes. Uiteindelijk ging het steeds beter.”

Bij rolstoelrugby is fysiek contact niet toegestaan. Wel mag je met de rolstoel tegen elkaar aanrijden. “Er komt een hele tactiek bij kijken. Het gaat er soms lomp aan toe, dat is het mooie. Ik train zo’n vijf keer per week in Nijmegen, thuis en in Amsterdam. Ons doel is plaatsing voor de Paralympische Spelen in 2024, er is zeker een kans.”