Het was de voormalige Rabobank-ploeg die hem de kans gaf in het profcircuit. “In 2009 startte ik naast mijn vaste baan met het repareren van schades aan frames en onderdelen van carbon racefietsen. Al snel vroeg de Rabobank-ploeg of ik ze kon helpen omdat de Internationale Wielerunie de frames van hun tijdritfietsen had afgekeurd. Het was een maand voor de Tour de France en ik heb in de weekenden en meerdere nachten doorgewerkt. Na de tijdritfietsen voor de negen Tour-rijders volgden later alle fietsen.”

Het was zijn visitekaartje voor de professionele ploegen en daarna ging steeds vaker de telefoon. Zo ontwikkelde hij ook een meetsysteem waardoor alle fietsen van één wielrenner precies op dezelfde manier zijn afgesteld. “Als je in het wereldje zit, dan weten ze je snel te vinden. Er is geen enkele wielerploeg waar ik geen zaken mee doe.”

Hij werkt vele uren eenzaam in zijn schuur, maar Edwin is ook veel op locatie. Een specialiteit is het tijdritstuur voor wielrenners en triatleten. “Ploegen zoeken me op als ze aerodynamica gaan testen. Voor mijn stuur maak ik een mal van de onderarm van een renner. Het stuur en de arm worden één geheel. Normaal gesproken is de houding tijdens een tijdrit niet comfortabel, maar mijn stuur zorgt voor ontspanning in de bovenarmen en schouders. Het is makkelijker om langer één positie vol te houden.”

Tadej Pogacar won twee keer de Tour de France met een tijdritstuur van Edwin. En zo zijn er deze Tour de France 24 renners die er de tijdrit mee rijden. “Wielrenners mogen veeleisend zijn omdat ze er alles aan doen om in hun beste vorm te komen. Onze samenwerking is fijn omdat ik ze help sneller te fietsen. Als je geen stuur van mij hebt, heb je een nadeel. Ik blijf ook altijd vernieuwen, want ik doe steeds nieuwe kennis op.”

Ook bij EK's, WK's en Olympische Spelen komt Edwin veel wielrenners tegen. Deze wedstrijden is hij mecanicien bij de Nederlandse vrouwenploeg. “Ik werkte tijdens mijn eerste WK met Annemiek van Vleuten, die haar eigen mecanicien had. Ik hoefde niets aan haar fiets te doen, maar uiteindelijk koos ze voor mijn tijdritstuur. Voor de Olympische Spelen van Tokio mocht ik haar fiets zo licht mogelijk maken. Ik ben er anderhalve maand mee bezig geweest. Met de tijdrit zat ik met kletsnatte handen in de auto. Ze won, dat was een onbeschrijflijk gevoel.”

Met zijn werk als mecanicien snijdt het mes aan twee kanten. “Het geeft me de kans om mijn klanten weer de hand te schudden. Dat persoonlijke contact doet veel meer dan tien appjes sturen. Het werk past bij me, al moet ik tijdens wedstrijden zo min mogelijk te zien zijn. Als je me namelijk wel ziet, is er iets aan de hand.”