Als je bij Bert Haarmode in Breda-Noord binnenstapt, valt de gezelligheid als een warme deken over je heen. Hoewel de kapsalon modern is ingericht, is de rest 'goud van oud'. De foto's aan de muur, de muziek en natuurlijk Bert zelf.

"Ik knip al bijna zestig jaar en ik hou van mijn vak", zo zegt hij. "Ik weet niet wanneer ik doodga, maar de dag ervoor stop ik er pas mee."

Bert Haarmode is door de jaren een begrip geworden in Breda. "In het begin was het echt een dameszaak en durfden mannen niet eens binnen te komen", vertelt Bert. "Zelfs de postbode gooide de post naar binnen. Haren verven was een taboe en gebeurde achter in de keuken. Dat is gelukkig veranderd in een lekkere mix, ook jong en oud, en dat maakt mijn kapperszaak ook zo gezellig."

Bij een grote fotogalerij wijst Bert aan dat hij ook veel bekende klanten heeft gehad. "Anneke Grönloh, Gerard Joling, Ronnie Tober, René Shuman, Trea Dobbs, Marianne Weber, de moeder van Willeke Alberti en natuurlijk Benny Neyman. Die laatste was ook een goede vriend."

Natuurlijk is Bert al op leeftijd, maar hij ziet er nog goed uit. "Ik ga naar de schoonheidsspecialiste en verf mijn haar", zo biecht hij op. "Geen grijze haren bij mij. Ik ben best ijdel en daar kom ik eerlijk voor uit." Maar het noemen van zijn leeftijd blijkt toch wat lastiger. "Nee, ik praat nooit over mijn leeftijd", vervolgt hij stellig, maar na licht aandringen komt het hoge woord er dan toch uit. "Ik ben tachtig."

Knippen is zijn lust en zijn leven, maar er was meer. "Ik ben ook mannequin geweest en deed wel vier grote shows per week. Dat was heel hectisch, maar daar ken ik alle artiesten van. Daarom heb ik ook een hekel aan de roddelbladen: de helft is gelogen. Dat weet ik omdat ik de echte verhalen ken. Maar daar heb ik nooit over gepraat."

Behalve model was de Bredase kapper ook nog een tijdje manager. "In de jaren negentig kwam ik in het wereldje van strippers terecht", vertelt hij. "Naar voorbeeld van de Amerikaanse Chippendales werd ik een soort manager van een Nederlandse groep. Ik organiseerde de stripshows en presenteerde die ook zelf."

"Zo had ik die jongens een keer in een tent in Rotterdam neergezet", vervolgt Bert. "Dan huurde ik ook een bus en ging met vijftig klanten van de kapsalon vanuit Breda naar de strippers toe. Allemaal huisvrouwen, natuurlijk! Ze vonden het prachtig en dat hebben we een paar keer gedaan."

Die tijden zijn voorbij en Bert knipt nu alleen nog maar. Tot hij niet meer kan. "Ik moet er niet aan denken om achter de geraniums te zitten", besluit hij. "En als ik doodga, moeten ze me maar opzetten en hier in de zaak neerzetten. Dan zien de klanten me nog elke dag en kunnen ze zwaaien."