Als topsporter is winnen het allermooiste wat er is. Er is geen prijs die Margot nog niet won als hockeyster. Van Olympisch-, wereld- en Europees kampioen met Oranje tot lands- en Europees kampioen met HC ’s-Hertogenbosch. Komende week gaat ze met Nederland voor haar vijfde Europese titel. “We zijn de topfavoriet, maar het is niet zo dat we zomaar even goud ophalen. Elk team is gebrand om van ons te winnen.”

Tegenover de mooie kant van topsport staan bij Margot vervelende momenten. Zoals de onrustige periode na de Olympische Spelen van 2021. Er zou een angstcultuur zijn binnen de ploeg en dat leidde tot het vertrek van de bondscoach en technisch directeur. “Ook ik heb in de spiegel gekeken. Misschien was ik te direct of lomp tegenover ploeggenoten? Was ik nog wel in staat om mezelf te zijn? Er is onderling met de meiden gesproken en ze vonden mijn aanpak juist fijn.”

Ze twijfelde door de onrust over haar sportieve toekomst. Daarbij kwam een mentale dip aan het begin van het seizoen. “Ik was na de Spelen de lol in hockey kwijt. Veel mensen kijken naar dat toernooi en iedereen wil wat van je. Het is allemaal geweldig, totdat na het toernooi de competitie weer begint en je niemand meer bent. Dat onzekere gevoel duurde een paar maanden. Na gesprekken met familie, vrienden en een sportpsycholoog besloot ik de negatieve gedachten achter me te laten.”

Wat haar tevens hielp om het plezier terug te vinden, was een transfer. HC ’s-Hertogenbosch waarmee ze zoveel succes boekte, verruilde ze in 2022 voor HGC.

“In Den Bosch hebben we alles gewonnen, maar ik was toe aan iets anders. Het is goed voor me geweest, want bij HGC heb ik leren verliezen. Ik kon zelfs juichen als ik een strafcorner had verdiend. De resultaten leverden de nodige chagrijnige zondagen op, maar dat heb ik omgezet in iets positiefs. Volgend seizoen heb ik er vertrouwen in dat we iets moois neer gaan zetten.”

Ze bleef in beeld bij Oranje en is de ervaren leider op het veld. “Je kunt me zien als een verbinder in de selectie. Als ik zie dat meiden ergens mee zitten, zal ik ze helpen. Toen ik zelf als broekie bij Oranje kwam, had ik geen idee wat er binnen een ploeg speelde. Ik pakte gewoon mijn tasje om te hockeyen.”

Haar afscheid met de nationale ploeg komt steeds dichterbij. “Eerst proberen we het EK te winnen en hopelijk ben ik er in 2024 bij met de Olympische Spelen. Daarna stop ik bij Oranje en zal ik bekijken wat ik op clubniveau ga doen. Of ik al nadenk over het leven na het hockey? Een rol als assistent-coach lijkt me interessant, een teamproces is leuk. Ik kan me meer gaan richten op mijn baan als personal trainer en misschien open ik wel een koffietent.”