Jordi had jarenlang de droom om profwielrenner te worden. Hij leefde voor zijn sport, maar in 2018 werd er een streep door de ambitieuze plannen gezet. De reden was een vierjarige schorsing van sportbond KNWU vanwege het overtreden van het dopingreglement. Dat dopinggebruik ontkent hij tot op de dag van vandaag.

Vanwege hormonale problemen kreeg hij van de endocrinoloog het medicijn Sustanon voorgeschreven. Daarvoor kreeg hij een schriftelijk bewijs, omdat het middel op de dopinglijst staat. “Maar ik werd later positief getest op norandrosteron, een lichaamseigen stof. Met een dopingexpert en een advocaat ben ik de strijd tegen mijn schorsing aangegaan. Het is frustrerend dat je weet dat je niets fout hebt gedaan, maar dat er over jou wordt beslist.”

De laatste kans om zijn onschuld te bewijzen was een laboratoriumtest die 25.000 euro kostte. “Maar van de Dopingautoriteit mocht dat uiteindelijk niet, want ik moest naar een door hen erkend lab. En dan had ik nog steeds niet de zekerheid dat eruit kwam dat ik nooit verboden middelen heb gebruikt. Het was de machtige bond tegen de kleine sporter en dan ben je kansloos. Op een gegeven moment hebben we de strijd moeten opgeven, het was onhaalbare kaart.”

Van de 1 op de andere dag mocht de Brabander geen wedstrijden meer rijden. Het was het begin van een mentaal zware periode. “Ik was het plezier in fietsen kwijtgeraakt en ben me gaan richten op mijn maatschappelijke carrière. In de loop der jaren ben ik erachter gekomen wie mijn echte vrienden zijn, want velen hebben me laten vallen. Door mooie woorden van mijn goede vrienden en familie besloot ik uiteindelijk tijdens mijn schorsing het trainen weer op te pakken.”

Na zijn schorsing sloot hij zich aan bij wielervereniging Willebrord Wil Vooruit. “Ik heb zoveel passie voor het wielrennen en ben blij dat ik weer wedstrijden mag rijden. We hebben een leuk team, maar het is een groot verschil met de profs. Daar werd alles voor de renners geregeld, bij de amateurs moet je alles zelf doen en betalen. Je rijdt nu veelal als individu, terwijl je bij de profs meer voor de ploeg fietst.”

Jordi rijdt weer wedstrijden, zijn hormonale problemen zijn voorbij en hij gaat vol voor zijn sportieve droom. “Er zijn mensen die me voor gek verklaren en zeggen dat ik het na zo’n lange periode nooit ga redden. Ik wil het tegendeel bewijzen. Makkelijk zal het niet worden, dat besef ik. Met mijn 27 jaar ben ik niet meer de jongste en wellicht speelt de schorsing nog mee. Maar in de wielrennerij is de gunfactor erg belangrijk, ik hoop dat een ploeg mij de kans gunt.”

Om hem financieel te helpen om de sport te bekostigen, is er een inzamelingsactie gestart. “Ik ben niet bij de pakken neer gaan zitten en knok om mijn droom werkelijkheid te laten worden. Hopelijk willen andere mensen me daarbij helpen.”