Bij een kruisbandblessure denken we al snel aan sporters die schreeuwend van de pijn van het veld worden gedragen. Maarten dacht in eerste instantie niet aan kruisbandleed toen hij bij een duel op de training geblesseerd raakte.

“De pijn was even heftig, maar ik hoorde niks knakken. ’s Avonds ben ik nog naar mijn ouders gefietst en het vocht in de knie was eruit. Ik hoopte dat de blessure mee zou vallen, maar twee dagen later bleek uit onderzoek dat mijn kruisband was afgescheurd. Dat nieuws kwam als een onaangename verrassing, ik besefte het nog niet.”

Hij werd snel geopereerd en startte in Eindhoven met zijn revalidatie. Na zo’n negen maanden was de verdediger terug op het trainingsveld. Hij kwam steeds dichter in de buurt van speelminuten, totdat het opnieuw fout ging. “Een tegenslag in mijn revalidatie, waarbij ik weer bijna opnieuw moet beginnen. Ik wil geen tijd noemen voor mijn terugkeer, want ik wil het rustig en goed aanpakken.”

De voormalig jeugdspeler van PSV vond het vooral in het begin moeilijk om niet meer dagelijks op het veld te staan. “Mijn focus lag altijd op het voetballen, maar daarnaast deed ik ook andere dingen. Daar pluk ik nu de vruchten van. Natuurlijk staat mijn revalidatie op nummer 1, want ik wil zo sterk mogelijk terugkeren als voetballer. Daarnaast studeer ik Commerciële Economie en in het bedrijf van mijn vader heb ik een project opgericht om mensen met afstand tot de arbeidsmarkt te helpen door middel van sport.”

“Het gaat supergoed en ik kan hier mijn energie in kwijt. Ik hoop een voorbeeld te zijn voor andere voetballers. In de Keuken Kampioen Divisie speel je je financieel niet onafhankelijk, dus waarom niet er iets naast gaan doen? Op meerdere vlakken kun je succesvol zijn.”

Bang om clubloos te worden is de verdediger niet. FC Eindhoven verlengde namelijk het contract van Maarten met twee jaar. “Dat ze ondanks mijn ernstige blessure dit vertrouwen in mij uitspreken, daar ben ik de club heel dankbaar voor. Ik wil het in de toekomst graag terugbetalen op het veld. Dit gebaar past bij een warme, ambitieuze familieclub. Ik hoop een uithangbord te zijn voor de club, want qua normen en waarden hebben we veel overeenkomsten.”

Hij hoeft zich geen moment te vervelen, maar hij mist wel het gevoel om voetballer te zijn. “Nee, ik voel me geen onderdeel van het huidige team. Ik ga wel naar de wedstrijden kijken, maar de processen die de spelers meemaken, daar ben ik niet bij. Ik heb het een plekje gegeven. Hier tijdens het revalideren spreek ik wel veel andere sporters, ieder met een eigen verhaal. Leuk om te horen hoe ieder op zijn/haar manier omgaat met tegenslagen.”