"We vonden moeder Kanette donderdag in elkaar gekruld in haar verblijf", begint verzorger Egbert Jan Plas te vertellen. Kanette bleek te lijden aan een darmontsteking. De dierenarts en verzorgers waren er snel bij, maar niet snel genoeg. Die middag nog overleed de gibbon-aap.

Maar mama Kanette had nog een jonkie. Zonder naam, want de verzorgers weten na een paar jaar pas het geslacht. De kleine, van een jaar, zat de hele dag door aan zijn moeder gekleefd. Pas na een jaar of vier komen ze een beetje los van hun moeder

Daar zit gelijk ook het pijnpunt. Vader Eric heeft niet echt een actieve rol in de opvoeding. Hij waakt over zijn gezin en zit gezellig bij ze in de boom, maar hij is niet in staat om voor jonkies te zorgen. Die zorgtaak lag echt bij Kanette. "We moeten zo'n dier niet vermenselijken", zegt Egbert Jan daarover. "Voor mensen is het als vanzelfsprekend dat je als ouders die zorg draagt, maar bij apen is dat anders. Ze heten wel mensapen, maar het zijn nog steeds geen mensen."

De bittere conclusie is dat babygibbon, als-ie niet zelf in slaap zou worden gebracht door verzorgers, zou sterven door een gebrek aan zorg en warmte. Een moeilijke keuze voor de verzorgers, maar niet aan te ontkomen. "Verdrietig, maar dit hoort er helaas soms bij", zegt de dierenverzorger.

Mannetjegibbon Eric heeft wel het lichaam van zijn partner nog even mogen zien. "We zijn toen even uit het verblijf gelopen, zodat hij kon zien dat ze dood was", legt Egbert Jan uit.

Sindsdien gedraagt de aap zich eigenlijk niet anders dan normaal. En zijn poep is ook nog goed. "We weten ook nog niet zo veel over het rouwproces van dieren. Maar wat wel schrijnend is, is dat hij vanochtend in zijn eentje aan zijn duet was begonnen. Normaal zingen gibbons dat samen met hun partner, maar nu bleef Erics couplet onbeantwoord."

Wel gaat de dierentuin over een tijdje op zoek naar een nieuw vrouwtje voor Eric.