Valence is keihard voor zichzelf. Naast de 32 uur die ze wekelijks werkt als leefstijlcoach is ze zeker hetzelfde aantal uur aan het trainen. “Eigenlijk staat alles in mijn vrije tijd in het teken van karate. Van voeding, rusten, het regelen van reizen tot het contact leggen met sponsoren. In sommige sporten wordt alles voor de topsporters geregeld, maar wij doen alles zelf. Ik verdien er geen cent mee, het is puur de liefde voor de sport.”

Bij Kyokushin karate mag je elkaar op het lichaam stoten, maar niet op het hoofd. Met schoppen is dat wel toegestaan. “Het is mijn doel om de tegenstander pijn te doen. Een knock-out is direct een overwinning. Natuurlijk incasseer ik zelf ook klappen en trappen. Ik heb weleens momentjes dat ik me afvraag wat ik aan het doen ben”, zegt ze met een lach.

“Hoe hard het er ook aan toegaat, er is veel respect tussen de vechters. We groeten elkaar altijd voor en na de wedstrijd. Ik draai me om als ik een knock-out of knock-down maak. Als ik win, mag ik niet juichen. Dat moment komt wel buiten de mat.”

En ach, Valence wordt niet warm of koud van een rake klap of een schop tegen haar lichaam. “Ik heb weleens een blauw oog of een blauwe plek op mijn lichaam. Met heftige blessures valt het in onze sport over het algemeen wel mee. Als ik kijk naar veel andere sporten, dan komen wij er goed vanaf."

Het is een vereiste om topfit de strijd aan te gaan. Het mentale aspect is ook zeer belangrijk. “Je moet veel zelfvertrouwen hebben. Als je een beetje twijfelt, kan het gevaarlijk voor je worden. De laatste keer dat ik verloor was anderhalf jaar geleden. Ik was erg teleurgesteld en ben naar de oorzaak gaan kijken. Ik had er alles aan gedaan, maar ben aan de slag gegaan met de mindere punten. Het verliest maakte me extra hongerig.”

Bij het WK in Arnhem is Valence titelkandidaat. “Met de druk kan ik goed omgaan, het geeft me extra motivatie. Ik weet dat ik in mijn voorbereiding niks anders had kunnen doen. Het is er nu voor zorgen dat alle puzzelstukjes op z’n plaats vallen.”

De grootste supporters zijn haar vriend en haar gezinsleden. Het was moeder Lia die Valence enthousiast maakte voor deze sport. “Ik heb altijd geturnd, maar op mijn zeventiende was ik er klaar mee. Mijn moeder is een liefhebber van Kyokushin karate en ik gaf het een kans. Het leek me leuk om eens Nederlands kampioen te worden. Met vijf Europese en twee wereldtitels heb ik mijn doelen aan moeten scherpen.”

Sinds dit jaar staat ze ook in de ring als kickbokser. “Een nieuwe trainingsprikkel voor me en ik vecht wedstrijden. Het voelde voor mij heel natuurlijk, alsof je een schaatser op een wielrenfiets zet. Daarnaast zit ik regelmatig op het paard. Ik ben geen robot, ontspanning hoort erbij."

Zie hieronder voor een documentaire van Faya Willigenburg en Roy Schipper.