Veel jongens dromen van een leven als topsporter of piloot. Freek maakte zijn dromen waar, eerst als wielrenner. Al op 17-jarige leeftijd zat de klimmer bij een Spaanse ploeg. "Toen ik een paar jaar later bij een Italiaanse ploeg reed, merkte ik pas echt hoe groot de sport is. We kwamen op televisie en mensen wilden graag een handtekening of je bidon. Niet dat ik toen al een topper was, maar ik reed wel met hele goede wielrenners."

Dat hij rond zijn twintigste stopte met topsport, kwam voor velen als een verrassing. "Mijn hele leven stond in het teken van wielrennen. Ik heb er heel veel voor opgeofferd. Maar hoe hoger ik kwam, hoe meer ik achter de schermen zag hoe het eraan toeging. Het is echt een keiharde wereld. Een wereld die niet voor mij was weggelegd."

Last van een zwart gat had hij niet, want hij ging direct voor zijn andere droom. Al op 12-jarige leeftijd sprak hij de wens uit om na het wielrennen helikopterpiloot te worden. "Ik speelde vroeger regelmatig met een bestuurbare helikopter. Toen ik zonder enige ervaring meedeed aan het NK veldrijden, beloofde mijn vader dat ik bij een top 10-klassering in een echte helikopter mocht zitten. Dat lukte me en in de helikopter was ik meteen verkocht."

Acht jaar later besloot hij eerst een lesje te nemen in een sportvliegtuig. "Dat was een stuk saaier. In een vliegtuig zit je heel stabiel in de lucht, in een helikopter balanceer je als een ballerina. Tijdens een nieuwe les merkte ik hoe enorm onstabiel een helikopter is. Je gaat alle kanten op als je je handen niet aan het stuur hebt."

Het werd dus de opleiding tot helikopterpiloot, al was dat financieel best pittig. "De opleiding is ruim twee keer zo duur en bovendien verdien je later minder dan een piloot van een vliegtuig. Dat is logisch, want in een helikopter vervoer je hooguit een paar mensen, maar ik heb mijn hart gevolgd."

Freek haalde zijn diploma’s en werd een aantal jaar later traumahelikopterpiloot in Portugal, als jongste van Europa. “Er zijn voor piloten strikte regels in het luchtruim, maar in de traumahelikopter heb je vrij spel. We mogen overal vliegen. Het is wel een stuk lastiger, want er zijn ook oproepen in afgelegen gebieden in bergen. Ook het weer kan gevaarlijk zijn.”

Een traumahelikopter wordt natuurlijk niet zomaar opgeroepen. “Ons team maakt veel mee. Vooral als er kinderen mee gemoeid zijn, kan dat erg aangrijpend zijn. Zelf focus ik me helemaal op iemand zo snel en veilig mogelijk naar het ziekenhuis te brengen.”

Naast zijn werk doet hij soms ook klusjes. “Je kunt het zo gek niet verzinnen. Ik heb eens een man opgehaald die naar zijn vriendin vloog om haar ten huwelijk te vragen. Nogal een verschil met mijn vaste baan.”