Dat Mees wilde gaan voetballen, was geen verrassing. Wendy: “Bij het consultatiebureau zeiden ze al dat het een jochie was dat altijd hard zou rennen.” Mees ging naar RKVV Sint-Michielsgestel ook al woonde hij in de buurt van SCI in hetzelfde dorp. “Opa en oma horen bij RKVV bijna bij het interieur. Ze zeiden dat Mees al lid zou worden als hij 5 was, al mocht dat eigenlijk pas vanaf 6 jaar.”

Mees maakte als spits indruk op scouts van PSV en een jaar lang mocht hij op zondag meetrainen bij de topclub. Op de allerlaatste speeldag viel hij af. “Hij bleef rustig en thuis was er niks aan de hand. Van zijn juf hoorde ik dat hij op school de clown uithing”, vertelt zijn moeder. “Compensatiegedrag omdat hij niet meer opviel als voetballer. Toen we daar iets van zeiden, was dat snel afgelopen.”

Vader weggestuurd
Twee jaar later pikte FC Den Bosch hem op. Bij die club was Laros al een bekende achternaam, want vader Jago zat er jarenlang in de jeugdopleiding. Begin jaren 90 was hij speler van het eerste elftal en hij moest de daaropvolgende jaren de stofzuiger achter het grote talent Ruud van Nistelrooij worden. Zo ver zou het echter niet komen. "Ik knapte het vuile werk op en schopte een tegenstander keihard onderuit. Tegenwoordig zou dat een rode kaart met een paarse rand zijn, maar ik kreeg geel.”

“Er was de afspraak dat spelers een gele kaart niet hoefden te betalen als de overtreding in dienst van het team was. Na afloop kreeg ik voor het oog van de journalisten een compliment van de trainer, maar hij zei wel dat het een domme kaart was die ik zelf moest betalen. Met mijn koelkastcontract was dat een hoop geld. In plaats van rustig te blijven, riep ik iets wat nooit had gemogen. Twee dagen later kreeg ik te horen dat ik moest vertrekken. Een terechte beslissing. Ik wil Mees behoeden voor fouten die ik heb gemaakt. Al ben ik daar niet bang voor, hij is erg sociaal.”

'Niet dezelfde fouten'
Mees vindt zichzelf in veel opzichten op zijn vader lijken. “We raken niet snel in paniek. Als voetballer zijn we wel verschillend, want ik blijf altijd rustig. Mijn vader was voetballend minder sterk, maar verbaal erg aanwezig."

Hij hoopt op een langere carrière in het profvoetbal dan zijn vader, die een eigen schoenenzaak heeft. De teller staat dit seizoen op vier invalbeurten. "Ik ben de club dankbaar voor de kansen. De eerste weken dit seizoen kwam ik weleens kapot thuis, maar daar heb ik geen last meer van. Als invaller wil ik laten zien dat ik klaar ben voor meer speelminuten, mogelijk al voor mijn basisdebuut. Over 2,5 jaar hoop ik als verdediger een belangrijke kracht te zijn in de ploeg."

Naast een trotse vader en moeder zitten opa en oma iedere week op de tribune. Maar de persoon bij wie Mees het eerst aanklopt, is zus Merle. “We zijn vier handen op één buik. Ik vind het knap hoe hij altijd zo relaxed blijft. Bij zijn debuut bijvoorbeeld was hij niet eens zenuwachtig, ik zou dat heel erg hebben."