Krysztof wil niet eens over Kerstmis praten. Hij moet dan aan vroeger denken, aan de tijd met zijn dochter en ex-vrouw, die nog in Polen wonen maar waar hij geen contact meer mee heeft. Krysztof is donderdagmiddag met andere daklozen op bezoek bij straatpastor Lianne van Oosterhout. Ze heeft spreekuur. Met een kopje koffie, een kerstkransje en gezellig wat kletsen met elkaar probeert ze in haar huiskamer de sfeer erin te brengen.

Daniël praat wel graag over de Kerst. Hij heeft nog warme herinneringen aan Kerstmis vroeger. Met zijn oma die, toen ze nog leefde, de hele familie bij elkaar hield: “Kerstmis was een heel fijne tijd. Mijn oma was een sterke vrouw. Maar toen ze stierf, viel alles uit elkaar. Er was geen thuis meer, dus ook geen Kerstmis.”

Dat voelt Daniël als hij door de sfeervolle Bossche winkelstraten loopt: “Als je weet wat je mist, is het dubbel zo zuur als het er niet meer is.” Daniël kwam naar Nederland om te werken. Dat heeft hij zeker tien jaar gedaan. Hij betaalde zijn rekeningen, belasting, had een huis. Maar nu is het allemaal anders. Hij was betrokken bij een vechtpartij en kreeg daarna ook nog een auto-ongeluk. Daar verloor hij zijn papieren. “Nu kan ik nergens meer werken”.

Daniel krijgt het niet voor elkaar om nieuwe papieren uit Polen te krijgen. Hij werkt wel in Loods, een dagbesteding in Den Bosch, waar naast een dak, ook eten en kameraadschap te vinden is. Voor elke gewerkte dag krijgt iedereen een klein bedrag. “Gelukkig heb ik mijn vrienden hier, en hij wijst om zich heen. Dat is nu mijn familie. Zij weten hoe het is om dakloos te zijn.”

Bossche daklozen komen ook voor praktische zaken bij straatpastor Lianne. Henryk hoopt dat ze hem kan helpen met zijn papieren. Het is iets wat veel daklozen overkomt. Als je je papieren verliest, heb je geen werk en dus ook geen huis. Henry weet dat het pas volgend jaar wordt voordat hij zijn papieren weer terug heeft. Tot die tijd kan hij zo nu en dan in de daklozenopvang slapen. Maar overdag loopt hij door de Bossche straten.

Aan Dawid zie je eigenlijk niet meteen dat hij dakloos is. Maar dat is hij wel. Dawid is met zijn moeder op z’n vijftiende van Polen naar Groot-Brittannië verhuisd. Dat verklaart ook waarom zijn Engels zoveel beter is als dat van de anderen.

Dawid werkte vijf of zes maanden via een uitzendbureau in de regio Den Bosch. Toen het seizoenswerk afgelopen was, verloor hij ook meteen zijn onderkomen. In de uitzendbranche zijn werk en huis vaak aan elkaar gekoppeld. “Ik ben dus een paar maanden dakloos geweest, en toen kon ik weer aan het werk. Ik had weer even een dak boven mijn hoofd. Maar nu slaapt Dawid weer op straat. De wintertijd is een moeilijke tijd om aan werk te komen. "Vlak voor kerst hebben de uitzendbureaus werk genoeg voor een week of drie, maar daarna word je er weer net zo makkelijk uit gegooid.”

Dawid noemt zichzelf Europeaan. De Brexit zorgde ervoor dat hij niet zomaar meer Engeland in kan om zijn twee broers te bezoeken. Hij zou het liefst in hun buurt gaan wonen, maar daarvoor heb je een visum nodig sinds de Brexit. “Een visum krijg je als je werk hebt, een woning hebt en er ook iemand garant wil staan voor je.” Dat krijgt hij niet voor elkaar. Nu woont hij op straat, al een hele tijd. In een leeg fabriekspand of in een tent.