De liefde voor klauteren zat er al vroeg in bij Mirre. Ze werd door haar moeder naar de klimhal in Tilburg gestuurd om zich uit te leven. Dat klimmen doet de Rielse nog steeds met veel plezier. Ze richt zich op lead, waarbij je via een moeilijke route met gekleurde grepen naar boven klimt. Ook is ze goed in boulderen. Daar is de wand een stuk korter, maar zit je in tegenstelling tot lead niet vast aan een touw.

“Ik hou van klimmen, het is heerlijk om te doen. Het is zwaar voor je armen, benen en buikspieren, maar door veel te trainen raak je daar aan gewend. Als extra uitdaging ben ik er ijsklimmen bij gaan doen bij trainers Marianne van der Steen en Dennis van Hoek. Ook hier probeer ik met lead via een lastige route boven te komen, maar dan op een wand die vaak van hout is. We maken gebruik van ijsbijlen om in de wand te slaan en dragen stijgijzers met pinnen over onze schoenen.”

Ze deed één keer in Utrecht mee aan een wedstrijd ijsklimmen, alhoewel er geen ijswand was. Tijdens het WK in Frankrijk maakte ze afgelopen weekend haar ‘ijs-debuut’. “De gladheid viel mee, het voelde niet veel anders dan tijdens trainingen. Met het onderdeel Lead werd ik zesde, dat ligt me wel. Het onderdeel Speed was nieuw voor me. Het is hier de bedoeling om zo snel mogelijk omhoog te klimmen waarbij je maximaal een minuut de tijd hebt. Die tijdsdruk was ik niet gewend.”

Mirre vroeg voor aanvang van de Speed-wedstrijd haar teamgenoot om tips. “Hij legde uit wat ik moest doen en waarop ik moest focussen. Het was voor mij belangrijk om heel snelle en kleine stapjes te zetten. Mijn voeten moest ik echt in het ijs schoppen voor de balans. Een andere goede tip was om niet te kijken waar je je voeten neerzet.”

Bij haar derde poging op de zo’n 15 meter hoge wand kwam ze na iets meer dan 30 seconden boven. Dat leverde haar een gouden medaille op. “Ik was niet zenuwachtig en had geen verwachtingen, want ik vond het al mooi om mee te doen. Al was ik laatste geworden, dan was dat geen probleem. Maar dat ik de snelste was, had ik absoluut niet aan zien komen. Een geweldig gevoel.”

Een opmerkelijk feitje is dat Mirre hoogtevrees heeft, niet ideaal zou je denken in de klimsport. “Maar ik kijk tijdens het klimmen niet naar beneden, ik focus volledig op de route. Vroeger vond ik het wel spannend als ik met het touw naar beneden ging, dan heb je de controle niet meer. Overigens vind ik een meter of twintig hoog genoeg hoor, nog verder is toch wel eng.”

Op dit filmpje zie je op 1 uur 46.50 minuten de winnende run van Mirre Wijnen.