Er rijden al een poosje geen treintjes meer in het clubhuis van Modelspoorgroep Oudenbosch. De maquette met bossen, bergen, dorpjes, bruggen en tunnels waar de modeltreinen over rijden, wordt uit elkaar geschroefd.

"Dit doet wel een beetje pijn", zegt secretaris Anton van Drimmelen die druk aan het sjouwen is. "Aan een beetje modeltreinbaan werk je met z'n allen toch bijna vier jaar meerdere uren per week."

De leden van de modelspoorgroep moeten zorgen dat het clubhuis, dat net in Oud-Gastel ligt, op 12 april leeg is. "We hadden gehoopt hier heel lang te mogen blijven", vervolgt Van Drimmelen. "De eigenaar van de ruimte was lid van de vereniging, maar is helaas overleden. Het pand is ondertussen verkocht."

De liefhebbers van de modeltreintjes proberen al een tijdje een andere plek te vinden, maar voorlopig zonder succes. "Je ziet her en der wel een ruimte leegstaan", vertelt clublid Gert-Jan van Aalst. "Maar daar zijn dan andere plannen voor of de huur is te hoog."

De Modelspoorgroep Oudenbosch heeft dan ook niet veel te makken. "We zoeken een ruimte van minimaal tien bij vier meter", vertelt Van Drimmelen. "We kunnen alleen niet meer betalen dan vijftig tot zestig euro per maand. We zijn maar een kleine club en de contributie moet redelijk blijven."

"We hebben ook een brief naar de burgemeester geschreven, maar die zegt niks voor ons te kunnen doen. We hopen dat er toch nog iemand is met een zolder of kelder voor ons. Als we stroom hebben, zijn we al tevreden."

Als dat niet lukt, betekent dat het einde van Modelspoorgroep Oudenbosch. "We slaan onze spullen voorlopig op, maar op een gegeven moment moet je de stekker eruit trekken", vervolgt de secretaris. "We hebben afgesproken dat we daarmee wachten tot begin volgend jaar. Dan bestaan we 35 jaar en bekijken we of het allemaal nog wel zin heeft."

Stoppen, tijdelijk of voorgoed, doet de leden pijn. "Treintjes laten rijden is mooi, maar het samen werken en bouwen aan een baan is het leukste", zegt Hans Ruigendijk, het oudste lid van de groep. "Samen een hobby delen, is gewoon erg leuk en dat ga ik missen. Of ik nog wel hoop heb? Ik heb zo mijn bedenkingen, maar misschien gebeurt er nog een wonder."

"Het doet pijn", besluit Anton van Drimmelen. "We kennen elkaar al jaren en dan weet je veel van elkaar. Van geboortes tot aan sterfgevallen. Dat gaan we missen. We zijn daarom van plan om eenmaal per maand zonder treintjes bij elkaar te komen. Gewoon om te kijken hoe het met iedereen gaat. Maar we hopen nog altijd dat iemand zich meldt met een nieuwe ruimte voor ons!"