Rachel had volgens haar moeder geen makkelijke jeugd. Op haar zevende stierf haar oom aan een overdosis heroïne. Haar opa was alcoholverslaafd en overleed toen ze tien was. En op haar elfde overleed haar vader aan een aneurysma. Gebeurtenissen die veel impact op Rachel hadden. “Je zag haar veranderen”, vertelt Petra.

Toen Rachel een jaar nadat haar vader overleed ook afscheid moest nemen van haar oma, met wie ze zo’n goede band had, ging het mis. Ze kwam op school in aanraking met xtc. “Toen ik dat hoorde, heb ik het verhaal van mijn broer verteld. In de hoop dat ze van de drugs af zou blijven. Maar het werd van kwaad tot erger.” Rachel ging volgens haar moeder meer gebruiken, werd agressief, spijbelde en begon te stelen. Op haar zestiende werd ze zo onhandelbaar dat haar moeder haar uit huis zette.

“Niemand wil een kind buiten zetten”, zegt Petra verdrietig. “Maar je schaamt je en je wil niet dat de politie keer op keer aan de deur komt." Rachel ging op kamers en zij en haar moeder spraken elkaar weinig. Ondertussen kreeg Rachel een vriendje en via hem kwam ze in aanraking met GHB. Toen het na twee jaar uit ging en ze weer bij haar moeder op de stoep stond, ontdekte Petra dat Rachel zwaar verslaafd was.

“Ze leefde al die tijd al in een hel en liep alle dealers af. Als ze een paar uur geen GHB nam, kreeg ze zware afkickverschijnselen”, legt haar moeder uit. Petra zocht hulp voor haar dochter en samen maakten ze een afkickschema. Jarenlang ging Rachel van de ene naar de andere afkickkliniek. Maar als de zucht naar GBH te groot werd, flikte ze weer iets waardoor ze eruit werd gezet.

Toen ze met hartproblemen in het ziekenhuis belandde, trok Rachel de infusen eruit en vertrok ze om opnieuw te vluchten in drugsgebruik. Die nacht brak ze in bij een autogarage en werd ze zwaar onder invloed door de politie gevonden. “Ze was heel ver weg, zagen we later op camerabeelden. Mensen zeiden nog dat ze naar het ziekenhuis moest, maar de politie bracht haar naar de daklozenopvang in Apeldoorn.”

Daar werd ze midden in de nacht wakker in een psychose, waarna ze overleed aan een fatale hartstilstand. “De politie belde aan en vroeg of ik de moeder van Rachel was. Waarop ik antwoordde: je hoeft niks meer te zeggen, het is zover he?", vertelt Petra. "Je weet dat het een keer fout kan gaan en toch klapt heel je wereld in elkaar. Dat ze eenzaam op die koude grond is gestorven, doet zo’n pijn.”

Petra mist haar dochter nog elke dag. Door haar verhaal te doen, hoopt ze dat mensen minder snel oordelen. “Er zit een verhaal achter. Niemand wordt voor zijn plezier een junk. Die mensen zijn ziek en moeten geholpen worden. Maar in plaats daarvan worden ze vaak gewoon weer op straat gezet.”

Het boek 'Het zal je kind maar zijn' ligt vanaf 15 mei in de winkel.