Een carrière kan raar lopen, bewijst de 2,08 meter lange Brabander. “In Nederland lagen er geen kansen om door te breken, dus koos ik voor een basketbalacademie in Spanje. Van twee keer in de week trainen ging ik naar twee tot drie keer per dag. Het was loodzwaar, maar ik heb mede dankzij de steun van mijn ouders doorgezet. In tien maanden tijd liep ik mijn achterstand voor een groot deel in."

Daarna maakte hij de overstap naar Amerika, waar hij basketballen combineerde met een studie Bedrijfskunde aan de universiteit. "Ik heb daar gespeeld tegen NBA-toppers zoals Anthony Davis.” Makkelijk was het niet altijd in het buitenland. “Aan het begin van het seizoen had ik even tijd nodig om mijn draai te vinden. Maar je weet waarom je er bent en wat je ervoor moet doen. Ik had Amerikaanse teamgenoten die het moeilijker hadden. Ze waren kwalitatief goed genoeg, maar voelden zich eenzaam. Het is een cultuurschok en dat voor het eerst zonder je familie."

Via Griekenland, Estland en België kwam Thomas bij Heroes Den Bosch terecht. "Nu voor het vijfde jaar. Ik zie geen reden meer om bij een andere club te basketballen. Binnen Heroes Den Bosch probeer ik samen met andere ervaren spelers een steunpilaar te zijn voor jonge buitenlandse spelers.”

Een natuurlijk leider is Thomas niet, maar hij staat op als het nodig is. “Ik leid op mijn eigen manier. Ik laat mensen zijn wie ze zijn, omdat iedereen goede dingen kan doen als ze in hun kracht staan. Maar als het ten koste gaat van het teamproces, dan grijp ik in.”

Met zijn 33 jaar is Thomas een ervaren rot, maar na een afscheid bij Oranje denkt hij nog niet aan stoppen bij zijn club. Wel is hij al bezig met een carrière na het basketbal. “Het trainerschap zie ik niet zitten, ik ga buiten de sport kijken. Na mijn studie in Amerika ben ik online verder gaan studeren op het gebied van data. Dat doe ik op mijn eigen tempo, want er gaat veel tijd en energie in basketbal zitten. Het is fijn om iets achter de hand te hebben.”

De nationale beker die Heroes Den Bosch afgelopen zondag won, was een prijs die Thomas nog niet eerder pakte. “In Den Bosch zijn we niet trots als we in een finale staan, maar pas als we gewonnen hebben. Er moet altijd worden gestreden om de prijzen. Dat doen we met een kern van Nederlandse spelers en hele goede buitenlandse basketballers. Zie mij als een cultuurbewaker binnen de selectie.”