Het sleutelen aan fietsen doet hij nog steeds, maar dan alleen op zaterdag. “Voor mij een hobby, maar ook om wat geld te verdienen. Door mijn selectiestatus bij het handboogschieten wordt mijn kamerhuur vergoed, maar bijvoorbeeld eten en benzine betaal ik zelf. Een bijbaan is nodig om rond te komen.”

Maar waarom de vastigheid van een vaste baan inleveren voor een onzeker bestaan als topsporter? “Het was een beslissing waar ik lang over heb nagedacht. Maar de kans om naar Papendal te verhuizen was een sportieve droom en dat kan maar één keer. Een baan als fietsenmaker kan altijd nog. Mijn werkgever begreep het wel en ik ben blij dat ik er nog in het weekend werk. Na mijn sportcarrière lijkt het me mooi om er volle bak mee verder te gaan.”

Zijn stap naar Papendal was de start van een lang traject met 2028 als hoofddoel. “De Olympische Spelen van Parijs komen te vroeg, ik richt me op Los Angeles. Goud halen in 2028 is mijn ultieme doel. Ik zie een stijgende lijn, stap voor stap ga ik richting de top. Het is geweldig om iedere dag hier op Papendal urenlang te kunnen trainen met wereldtoppers om me heen. Alles is aanwezig om het beste uit mezelf te halen.”

Een supertalent was hij nooit. Via zijn vader rolde hij in de sport, maar het was niet zo dat er direct een toekomstig wereldtopper op de baan stond. “Ik ben helemaal vrijgelaten in mijn keuze voor een sport, alleen voetbal was geen optie voor mijn vader. Hij zag het niet zitten om naast klagende ouders langs de lijn te staan.”

“Ik begon heel slecht met schieten, maar door heel veel te trainen ben ik goed geworden. Toen ik steeds verder kwam en ik de jongens in het oranje shirt van Nederland zag, was dat voor mij de motivatie om keihard door te gaan. Dat ik nu zelf mag schieten voor mijn land, is een droom. Maar ik ben er nog lang niet en wil steeds beter worden. Iedere pijl moet perfect zijn.”

Wat Kay zo goed maakt? “Ik ben flexibel en heb een goed probleemoplossend vermogen. Elke wedstrijd is anders, de weersomstandigheden zijn altijd anders, je voelt je nooit hetzelfde. Ik geef bijvoorbeeld niks om slecht weer, het is wat het is. De wil om ver te komen, is er heel erg.”

De handboogschutters zijn fysiek in topvorm, maar volgens Kay is het mentale aspect nog belangrijker. Zo werken ze met een haptonoom, een soort fysiotherapeut. “Als je kop er goed opstaat, sta je met 2-0 voor. Verder mediteer ik, dat zie ik veel om me heen bij andere topsporters. Bij Jong Oranje begonnen we ermee en ik ben er individueel mee verder gegaan. Het brengt me rust in mijn hoofd en haalt de druk er vanaf.”