Vorig jaar lag Gerrit met een bloedvergiftiging in het ziekenhuis. Het was kantje boord, maar hij overleefde het. In december kwam Gerrit nog een keer in het ziekenhuis te liggen. Dit keer met een hele zware longontsteking. Het ging zo slecht dat zijn familie dacht dat het voorbij zou zijn. “De artsen vreesden voor zijn leven. Hij was opgegeven en daarom moesten wij alvast afscheid van hem nemen”, vertelt dochter Helma Verhoeven-Jacobs.

Niemand dacht dat Gerrit het ziekenhuis nog zou verlaten. Laat staan dat hij ooit nog zou kunnen spelen op zijn tuba. Toch kwam Gerrit er weer bovenop. “We zijn nu een paar maanden verder en hij speelt weer”, vertelt Helma vol trots. Het is voor haar heel bijzonder om haar vader zo te zien. “In het begin kon hij amper een zin uitbrengen zonder veel adem te halen. Nu blaast hij weer op dat grote instrument.”

Gerrit kan weer doen waar hij zo van houdt en Helma heeft haar vader weer terug. "Ik ben een papa's kindje. Je weet niet hoe blij ik ben om hem zo te zien. Zijn wereld is weer zoals het was."

Het ‘toeteren’, zoals Gerrit het zelf noemt, ging niet zomaar weer vanzelf. De eerste paar keren ging hij bij de andere leden van de fanfare zitten om naar de muziek te luisteren. “Na een half uur was hij alweer moe”, zegt Helma. Tot ze na een paar repetities gebeld werd door Gerrit. “Hij zei dat hij een paar maten had getoeterd. Die wilskracht van mijn vader is echt enorm.”

Voor Gerrit gaat het niet alleen om het maken van muziek, maar ook om het contact. Tijdens het concert op zondag staat hij in het middelpunt. Hij is al 75 jaar lid van ‘zijn’ fanfare en dat jubileum mag worden gevierd.

Gerrit heeft een medaille en een oorkonde gekregen voor zijn jarenlange lidmaatschap. “Ik heb veel medailles, maar zo eentje had ik nog niet”, vertelt hij met een glimlach. “Maar ik doe het niet voor de medaille hoor. Ik vind het leuk om het samen te doen. Zwemmen kun je alleen doen, maar muziek maken doe je echt samen.”

Als het aan Gerrit ligt, blijft hij de komende jaren ook nog toeteren bij zijn geliefde fanfare. “En als dat niet meer op de bas gaat, dan ga ik wel op een piccolo spelen”, lacht hij.