"Als puber was ik een beetje lastig", vertelt Marlies. Ze had zo haar nukken, zoals zoveel meisjes van die leeftijd dat hebben. In een bubbel tegen de rest van de gekke wereld. Een beetje onbegrepen, een beetje in de knel met jezelf. En dat komen vooral je ouders vaak te weten.

Haar moeder kreeg het soms flink te verduren, maar ook vader Frans werd niet altijd gespaard. "Ik had mijn eigen leven en mijn eigen mening, maar vaak ging het eigenlijk nergens over. Dat ik niet meer met mijn vader op vakantie wilde, bijvoorbeeld."

Maar ondertussen hoefde ze haar vader altijd maar te bellen, als er iets was. Ruzie met mam? Fiets nodig? Rijbewijs Halen? "Och kind, kom hier, dan haal ik je wel', zei hij dan."

Toch kenden ze ook een mindere tijd, waarin de twee geen contact met elkaar hadden. "Door iets onbenulligs", geeft ze toe. Allebei hebben ze een leerachterstand, waardoor dingen soms een beetje anders binnenkomen. "Hij snapte niet wat er door me heen ging", zegt Marlies daarover. "Ik kon denk ik wat zelfstandiger op eigen benen staan, dan hij. Maar achteraf denk ik bij mezelf: had ik dat maar anders gedaan."

Zo gaat het vaak, met wijsheid achteraf. Uiteindelijk besloot de tweelingbroer van Frans om het lot een handje te helpen. "Hij heeft mijn contactgegevens toen aan mijn vader gegeven, zonder dat ik het wist", zegt Marlies. "Toen hebben we een goed gesprek gehad en de draad weer opgepakt. Ik blijf toch zijn enige dochter."

Hoe de wind in het leven soms waait, kunnen we niet zelf bepalen. Net zoals je je familie niet kunt kiezen. Of je genen. Misschien krijg je blauwe ogen, zwart haar, heb je sproetjes of dezelfde kromme pinken als je vader. Maar voor Marlies was die erfenis dus, onder andere, een leerachterstand.

"Eigenlijk hadden we het er nooit zo over", antwoordt ze op de vraag of ze daardoor ook wel een soort verbinding met haar vader voelde. "Ik merkte er niet zo heel veel van. Ja, de familie moest zijn financiën doen en de laatste jaren merkte je wel dat hij wat verwarder was. En apparaten als de TomTom vond hij moeilijk. Maar we hadden het vooral over koetjes en kalfjes."

Marlies vond het niet altijd even makkelijk om dingen met haar vader te bespreken, omdat ze bang was dat hij zich zorgen zou maken. Maar daar vonden ze hun draai in. Het was goed zo. "We belden elke dag. Hij was niet alleen mijn vader, maar ook een soort vriend."

Ze vonden elkaar in muziek. "ABBA, Tom Jones, Elton John, maar vooral Elvis. Dat was z'n idool. Muziek was z'n leven", vertelt Marlies. Dat maakt het extra bijzonder dat ze na zijn overlijden in 2019, zonder dat ze het écht doorhad, in één adem het nummer I can't help falling in love with you uit haar hoofd leerde. Op haar nieuwe instrument: de saxofoon. "Godverdomme, had pap dat maar meegekregen, dacht ik toen. Dan was-ie supertrots geweest."

Diezelfde liefde deelden ze voor de Efteling. Frans was gek van achtbanen. "Hoe harder, hoe liever", lacht Marlies. Inmiddels heeft ze zelf een abonnement bij het park en denkt ze vaak aan hem als ze er rondloopt. Ze had hem toch zo graag met haar mee laten genieten. "Ik vind het zo jammer dat m'n vader niet heeft meegekregen dat ik tóch in de Baron ben geweest, ondanks dat ik het jarenlang zo eng vond. Ook dan was hij sowieso heel trots op me geweest. Hij was echt een trotse vader. En ik zijn enige meisje."

Frans van Weert overleed op 4 juli 2019 aan de gevolgen van lymfeklierkanker. Hij is 69 jaar geworden.