Lindy was levendig, aanwezig en had altijd een weerwoord. Een kind dat geen blad voor de mond nam, zegt moeder Marianne met een glimlach. “Ze praatte áltijd. Altijd een mening, altijd aanwezig. Maar ze had zo’n warm hart.”

Vooral als het ging om haar twee neefjes, de kinderen van haar zus Jessica, stond Lindy meteen klaar. “Ze had een ijzersterke wil, deinsde nergens voor terug. Als iemand werd gepest, stond Lindy ertussen.”

Lindy is dertien als ze rugklachten krijgt. In het begin lijkt het onschuldig. “We zijn Brabant doorgegaan voor antwoorden,” zegt zus Jessica. “Artsen, therapeuten, niemand wist wat het was.” De verklaringen waren vaak hetzelfde: een slechte houding, een te zware boekentas. Niets om je zorgen over te maken.

Maar de klachten worden erger. Soms kan Lindy niet eens opstaan. “Ik moest haar uit bed tillen. Maar ze weigerde te blijven liggen. Ze wilde meedoen, zoals anderen van haar leeftijd.”

Zeven jaar later, als Lindy twintig is, gaat het mis. Het gezin zit beneden als vader John een harde klap hoort. Lindy ligt bovenaan de trap: “Kom hier, ik voel me niet goed”, roept ze. Vanaf dat moment gaat alles razendsnel. Ze praat traag, iets dat niet bij haar past. "Ik vertrouwde het niet. We zijn zelf naar het ziekenhuis gereden.”

Daar volgt een klap: Lindy blijkt een hartinfarct te hebben gehad. Ze wordt met spoed overgebracht naar een ander ziekenhuis, waar artsen nog proberen te dotteren. “Daarna is ze meteen naar de intensive care gebracht.”

De dag erop gaat het weer mis en is ze nauwelijks aanspreekbaar. “Ze wilde alleen tv kijken. Dat was het enige waarop ze reageerde. Wij konden alleen toekijken.” Een half jaar later wordt Lindy naar de neuroloog doorverwezen. Ze krijgt een DNA-onderzoek en blijkt Myotone Dystrofie te hebben, een erfelijke spierziekte die met de tijd, maar ook per generatie ernstiger wordt.

De ziekte ontwikkelt zich snel. De kracht van haar armen en benen wordt steeds minder. Ze gaat steeds meer gebruik maken van haar rolstoel. Spreken en slikken wordt moeilijker. “Maar ze bleef positief,” zegt Jessica. “Toen ze de diagnose kreeg, huilde ze maar kort. ‘Zonde van mijn tranen,’ zei ze.”

In december 2021 heeft Lindy een afspraak in het ziekenhuis. De erfelijke ziekte heeft ervoor gezorgd dat haar hartkleppen zijn gaan lekken. “Opeens kregen we te horen dat ze niets meer voor haar konden doen", zegt Marianne. "De spierziekte en hartproblemen worden haar einde. Maar wanneer dit zou zijn, wist niemand. We gingen naar het ziekenhuis om Lindy beter te maken, niet om te horen dat zij dood zou gaan.”

Een jaar later wordt Lindy opgenomen met vocht in achter haar longen. Ze zou op 13 januari trouwen, maar de artsen maken duidelijk dat ze dat niet meer zal halen. “Hoe vertel je je kind dat ze haar eigen bruiloft niet meer meemaakt?”

Het gezin laat het er niet bij zitten. Alles wordt in het werk gesteld om haar droom toch werkelijkheid te laten worden. “We zijn meteen gaan regelen,” vertelt haar moeder. “Zodat Lindy de volgende dag alsnog kon trouwen met haar grote liefde Manuel, met wie ze al twaalf jaar samen was. Vanaf het begin heeft Lindy hem eerlijk verteld over haar ziekte, en toch koos hij voor haar."

Op de ochtend van haar bruiloft verzorgt haar zus de make-up op en doet Marianne haar haar. In de kapel van het ziekenhuis worden slingers opgehangen en bloemen neergezet. Daar geven Lindy en Manuel elkaar het jawoord. “Het voelde onwerkelijk. Het was een prachtige, warme dag vol liefde. Maar je wist waarom het zo snel moest.”

De dag erna is Lindy op. Haar lichaam kan niet meer. Op eerste kerstdag 2022, slechts één dag na het huwelijk, overlijdt ze in het ziekenhuis.

Precies twee jaar na Lindy’s overlijden gaat zus Jessica naar het ziekenhuis ter controle. Ze weet al dat ze, net als Lindy, dezelfde spierziekte heeft. Begin januari wordt ze opgenomen in het ziekenhuis. “Daar bleek dat ik nierfalen heb en dringend een donornier nodig heb,” vertelt Jessica. “Het staat los van de spierziekte. Het is gewoon dubbele pech.”

Voor het gezin begint opnieuw een emotionele achtbaan van ziekenhuisbezoeken en onzekerheid. “We moeten er samen doorheen,” zegt Jessica. “We blijven positief en hopen dat er snel een donor komt. Lindy was ook altijd zo: niet zeuren, maar doorgaan. Dat houden we vast. Juist nu.”