De aanleiding om zo'n ingrijpende stap te zetten, lag diep in haar jeugd. Toen Marieke elf was, de leeftijd die haar zoon Jip nu heeft, werd haar moeder voor het eerst ziek: borstkanker. "Ik zie haar nog zo voor me, een hoopje mens op de bank. Later kreeg ze het nóg een keer. Dat beeld raak je nooit meer kwijt en dat wil ik mijn zoon besparen.”

Marieke bleek het erfelijke BRCA2-gen te dragen, dat het risico op borstkanker flink verhoogt. “Jaarlijkse controles? Nee, ik wilde niet wachten op het bericht dat ik ziek was.” De keuze om haar borsten weg te laten halen terwijl ze nog gezond waren, was zwaar. “Maar wél beter dan kanker”, zegt Marieke stoer.

Jip hielp haar onbedoeld. Toen ze hem vertelde over de operatie, reageerde hij ontwapenend. Marieke raakt er nog emotioneel van. "Hij kwam op mijn schoot zitten en zei: 'Mama, het gaat niet om je borsten, het gaat om jouw gezicht.' Nou, als je dát hoort..." Marieke lacht terwijl ze haar tranen wegveegt: "Ik hoop dat hij die gedachte vasthoudt als hij later een vriendinnetje krijgt."

De operatie was zwaar, ook mentaal. "De eerste twee weken kon ik niet naar beneden kijken zonder flauw te vallen. Mijn hersenen moesten letterlijk verwerken dat er niets meer zat."

Veel vrouwen laten daarom een reconstructie doen, waarbij een siliconen boezem wordt teruggeplaatst. "Ik wilde dat niet, ik ben nu eenmaal plat", zegt Marieke. Die acceptatie kostte wel tijd. “In het begin droeg ik protheses, die ik in mijn blousjes of badpak kon stoppen”, vertelt ze. “Ik vergat ze een keer toen ik met Jip ging zwemmen.” Verstopt achter een grote handdoek liep ze naar de zwembadrand. “Toen Jip riep: ‘Kom je niet?’, viel het kwartje. Wil ik liever de schijn ophouden voor onbekende andere badgasten, of wil ik zwemmen met mijn zoon? Ik heb de handdoek afgedaan en ben in het water gesprongen.”

Kijkend in de spiegel werd ze toch elke dag geconfronteerd met de littekens van haar operatie. "Telkens als ik ze zag werd ik herinnerd aan mijn keuze en aan de vreselijke ziekte borstkanker die nog veel vrouwen zo ziek maakt als mijn moeder was."

Ze besloot daar iets krachtigs van te maken: een tattoo van een veer en de naam van Jip net boven de littekens. “Mijn oog valt nu dáárop als ik in de spiegel kijk.” Het herinnert haar aan de moed en de kracht die achter haar beslissing schuilgingen. “De tattoo helpt me realiseren dat ik keuzes kan maken voor mezelf en mijn zoon en dat ik dit allemaal kon doorstaan.”

In hun gezin is openheid en een beetje humor essentieel. "We noemen mijn protheses hier thuis 'kipfiletjes'. En als ik ze weer eens kwijt ben, roept mijn zoon: ‘Mama, je kipfilets liggen op de trap!’" Ze schiet in de lach. "Je moet blijven lachen, anders wordt het allemaal te zwaar."

Dat open omgaan met haar situatie werpt zijn vruchten af. "Mijn zoon kijkt niet meer op als hij iemand ziet met een armprothese bij het zwembad. Dat maakt me trots."

Marieke hoopt dat haar verhaal anderen inspireert. "Je mag best voor jezelf kiezen", zegt ze. De enige reden dat ze soms twijfelt om toch een prothese te nemen, is voor een eventuele toekomstige man: "Maar dat zijn keuzes op basis van verwachtingen van anderen. Ik hoop juist dat een man valt op de kracht achter deze beslissing", zegt ze. "Ik ben oké zo en deze tattoo herinnert me daaraan."