Mariëlla en haar vader lopen de tocht niet vanuit religieuze overtuiging. “Voor ons gaat het vooral om de ervaring: samen actief bezig zijn, door de natuur wandelen, Spaanse dorpjes ontdekken en onderweg mensen uit allerlei landen ontmoeten.” Toch speelt de spirituele waarde van de plek en de rijke geschiedenis wel een rol in hun motivatie.

“Het is fijn om actief en sportief bezig te zijn, en het is een ander soort reis dan een standaard zonvakantie.” Daarnaast is het voor hen een manier om hun band te versterken. “Als je samen zo’n tocht maakt, heb je andere gesprekken en kom je dichter tot elkaar.”

120 kilometer in 7 dagen
Op 27 april zijn Mariëlla en haar vader gestart met wandelen in Valença, een plaatsje net over de grens in het noorden van Portugal. Ze volgen de Camino Portugués, maar kozen bewust voor een alternatieve en rustigere route: de Camino Espiritual. “Deze route brengt ons langs de kust en is een stuk rustiger, maar ook wat zwaarder.”

Elke dag leggen ze tussen de 15 en 20 kilometer af, met in totaal zo’n 120 kilometer op de teller. Dat vraagt om een goede planning. “Het is meivakantie, dus het is wat drukker. We hebben gelukkig van tevoren een route uitgestippeld en hotels geboekt.” De voorbereiding kwam ook goed van pas toen onderweg sprake was van stroomuitval in delen van Spanje en Portugal.

Kritiek op toerisme
Dat de Camino steeds toeristischer wordt, is niet voor iedereen een positieve ontwikkeling. Paus Franciscus uitte daarover vorig jaar zijn zorgen en benadrukte het belang van het behouden van de christelijke geest van de pelgrimstocht.

Denk bijvoorbeeld dan aan toeristen die ‘rolkofferpelgrims’ worden genoemd, omdat die hun bagage laten vervoeren van hotel naar hotel. Ook Mariëlla en haar vader maken gebruik van die service. Zelf dragen ze alleen een rugtas en overnachten in kleine dorpen langs de route.

Toch ervaart ze weinig negatieve reacties van andere wandelaars. “Wij merken niet bij andere reizigers ofzo die dan wel met hun volledige bagage lopen, dat die dan denken van: nou, daar heb je ze weer ofzo.” De sfeer onderweg omschrijft ze als vriendelijk en verbonden. “Iedereen wenst elkaar gewoon ‘Caminho’ (een goede reis).”

De tocht is niet altijd even makkelijk. Mariëlla kampt met blaren en pijn aan haar knie en slikt dagelijks pijnstilling om de route vol te houden. Toch overheerst het gevoel van dankbaarheid. “Dat je dit nog samen met je vader kunt doen op deze leeftijd, is heel bijzonder,” zegt ze. “En de mensen die je onderweg ontmoet, met ieder hun eigen verhaal, maken het tot een herinnering die je altijd bijblijft.”