Rond de jaarwisseling besliste hij, samen met zijn vrouw, dat hij gaat stoppen. De lange werkweken, de intensiteit van zijn werk, het breekt Weterings op, bekent hij dinsdag in zijn brief aan de inwoners van Tilburg. “Je merkt wel dat het een verschil is of je 66 bent of 26”, zegt hij erover. “Hoeveel fysieke druk kun je aan in je leven?”, vraagt hij zich af. ’s Avonds laat nog stukken doorlezen: het valt hem zwaarder.

Hij had het er afgelopen weekend nog over met zijn oudste zoon. Voor de kinderen was het een vast gegeven dat vader op zondagmiddag voorover gebogen zat boven een dikke stapel papier. Of hij was ’s avonds op pad. “Daar zijn de kinderen mee opgegroeid. En ja, dat heeft ook hun leven mee bepaald. En ik heb vast in de keuze tussen werk en privé wel eens een foute beslissing gemaakt. Maar onder de streep is het saldo goed.”

Sinds 2017 is hij burgemeester van de stad waarin hij is geboren. Het dieptepunt is zonder twijfel de coronacrisis. Het was voor Weterings een ingewikkelde balanceer-act. Hij moest ruimte vinden tussen de strenge regels die hij moest handhaven. Zodat het acceptabel was voor de inwoners van zijn stad: “Dat was een worsteling. Het was het zwaarste dat ik in mijn periode heb meegemaakt.”

Toch heeft het bij hem persoonlijk geen sporen nagelaten. “Als ik thuiskwam, kon ik het een plek geven. Met steun van het thuisfront. Dat moet ook. Want als je het met je mee blijft dragen, dan kun je het op een gegeven moment niet meer aan.”

Aan alle kanten kreeg Weterings te maken met coffeeshops. De legalisering van wiet, het spreiden van coffeeshops, het sluiten onlangs nog van coffeeshop Caza, nadat er tien keer een aanslag op was gepleegd. De regels die de landelijke politiek hiervoor moeten maken, blijven hem frustreren. “We zijn in dit land al 60 jaar aan het gedogen. Je kunt het woord niet eens vertalen: het mag niet, maar we staan het toch toe.”

Dat je wiet alleen illegaal kunt inkopen en gedoogd legaal mag verkopen, het moet echt veranderen, vindt Weterings. Daarom is hij met zijn collega Paul Depla van Breda in Brabant met de wietproef gestart. Die proef is inmiddels uitgebreid, maar wat Weterings betreft mag ’t allemaal wel wat sneller gaan: “Ondertussen zijn we door andere landen ingehaald die het al gelegaliseerd hebben en wij zijn nog aan het polderen. Moeten we mee stoppen, er moeten heldere besluiten worden genomen.”

Weterings is trots op Tilburg. En hij is blij dat ook inwoners steeds vaker met trots over hun stad praten: “Dat was niet eigen aan het Tilburg waarin ik ben opgegroeid. Dan gingen we in de aanval als anderen iets neerbuigends over onze stad zeiden. Maar nu komen mensen hiernaartoe en zijn ze verrast. ‘Als jij dit verrassend vindt, dan ben je hier lang niet geweest’, zeggen inwoners nu.”

Zijn afscheid op 31 augustus zal met de stad, met de Tilburgers zijn. “Dat is mijn manier.” En daarna? Wordt hij zo’n ex-bestuurder die nog overal in allerlei baantjes opduikt? “Nee, daar ben ik niet op uit. De prioriteit ligt bij het persoonlijke, bij het gezin. Effe helemaal niks. Dus mij niet bellen.”