De wedstrijd NAC-PEC Zwolle is al vijf minuten aan de gang als de mannen van De Gracht Crew binnendruppelen. Iets te laat, want het was voor de wedstrijd weer gezellig in hun eigen stamcafé. "Wij komen eigenlijk altijd wel op het laatste moment binnen", lacht supporter Patrick Dekkers terwijl hij zijn scootmobiel onder de tribune van Vak G tussen het veld en een biertappunt parkeert.

Langzaamaan verzamelen de leden van De Gracht Crew zich rondom Patrick, die eerst een flinke partij bier gaat halen. Van de groep gaat niemand de tribune op of werpt tussen de betonnen muren door ook maar een blik op het veld en de wedstrijd achter hen.

"Wij vinden het hier gezelliger dan op de tribune", vertelt Guus, de nestor van de groep. "We zitten vlak bij de bar en kunnen hier naar de tv kijken. Gewoon lekker ouwehoeren en de mensen een beetje voor de gek houden. Dat vinden we leuk."

"Ik snap dat sommige mensen het misschien gek vinden dat wij in de gracht blijven staan in plaats van op de tribune te gaan zitten", vult Patrick aan. "Maar het is voor ons belangrijk om hier samen te zijn. NAC is onze club en wij doen het liever zo."

En dat doet De Gracht Crew al zo vanaf 2014. De aanleiding is treurig. "Het is begonnen toen mijn beste vriend overleed", vervolgt Dekkers. "Daar ging ik altijd samen mee naar NAC, maar nadat hij wegviel had ik eigenlijk niet meer zo'n zin om op de tribune te zitten. Dat ging gewoon niet meer. Het voelde niet goed. Ik ben toen beneden in de gracht blijven staan om de wedstrijd daar op tv te kijken."

Patrick kreeg al snel gezelschap. "Het werd daar steeds drukker, want steeds meer jongens bleven beneden staan. Iemand heeft toen de naam De Gracht Crew bedacht en we vormen nu een hechte groep. We vieren bijvoorbeeld ook onze verjaardagen samen."

De wedstrijd NAC-PEC Zwolle is inmiddels volop aan de gang. Vanuit de gracht hoor je het NAC-publiek boven op de tribunes zingen, schreeuwen, fluiten, aanmoedigen en vloeken. De Gracht Crew doet het op z'n gemak en hangt in de vrij donkere catacomben nog twee eigen spandoeken op. Af en toe wordt een blik geworpen op één van de drie tv's die een paar meter verder bij de cateraar aan de muur hangen.

"Het verschilt per wedstrijd hoeveel we van het voetbal zien", legt Patrick uit. "De een kijkt ook meer dan de ander. Maar als we ze op de tribune horen juichen, kunnen wij hier nog op tv kijken wat er is gebeurd. Er zit vertraging op, dus dat is wel makkelijk."

Want het is niet zo dat de leden van D.G.C. geen voetballiefhebbers zijn. Een aantal van hen is actief in het amateurvoetbal en de meesten hebben al vele jaren een seizoenkaart. "Natuurlijk kan ik ook thuis naar de tv kijken", vertelt supporter Steijn. "Maar daar heb ik niet de gezelligheid van hier. Of ik de stand weet? Jazeker, het is nog 0-0. Ik hou het wel met een schuin oog in de gaten hoor."

De harde kern van De Gracht Crew bestaat uit zo'n vijftien tot twintig supporters. Maar als de wedstrijd niet aan te gluren is, groeit dat aantal na de rust vaak uit tot een man of dertig. Onder hen altijd ook Mario met zijn zoon Lowie. Beiden zijn leden van het eerste uur.

Mario heeft zelfs een tattoo van De Gracht Crew. "Die heeft nog niemand", zegt hij trots. "Hij leeft zijn tweede jeugd", lacht Lowie die het logo van de supportersgroep heeft bedacht.

Op de tv ziet De Gracht Crew NAC uiteindelijk met 3-1 verliezen en er wordt flink gemopperd. "Het was helemaal niks", zegt Patrick terwijl hij richting uitgang rijdt in zijn scootmobiel. "We gaan ons verdriet maar wegdrinken. Maar volgende keer zijn we er weer. Zoals altijd!"