Roland was verslaafd aan cocaïne en gebruikte steeds meer. Hij verloor zijn woning en kwam op straat terecht. “Ik trok me helemaal terug en was alleen maar met drugs bezig. Ik sliep altijd buiten, weer of geen weer.”

Via hulpverlening kwam hij in contact met Ervaring die Staat, een stichting die zich inzet voor daklozen. Hij werkt daar nu als fietsenmaker.

“Ik had helemaal geen ervaring met het sleutelen aan fietsen. Ik begon met simpele klusjes, niet te technisch. Al snel begon ik het leuk te vinden. Ik moet hier iedere dag op tijd zijn en er zijn duidelijke regels. Je mag hier niet gebruiken, je hebt je eigen gereedschap waar je verantwoordelijk voor bent. Als ik hier iets neergooi, moet ik het zelf opruimen. Ik kom hier iedere dag met plezier naar toe. Ik heb een opleiding gevolgd, ik heb een eigen woning en ik heb weer perspectief“, zegt hij.

Botkanker en andere tegenslagen
De fietsenwerkplaats wordt gerund door de Eindhovense Twan van Buul. Hij had altijd een eigen fietsenzaak totdat hij botkanker kreeg. “Ik ging door een diep dal. Ik had heel veel pijn en daarnaast ook financiële zorgen. Uiteindelijk heb ik mijn zaak verkocht en ben ik bij Ervaring die Staat begonnen”, zegt hij.

Hij begeleidt iedere week zo’n tien mannen die dakloos zijn of zijn geweest.

“Ik heb tijd om tijdens het klussen te luisteren. Gesprekken komen zo veel makkelijker op gang. We beginnen hier iedere dag op nul. Heeft iemand een zware nacht achter de rug, dan ga ik hem niet meteen op de huid zitten. Je moet een plan maken. En dat geldt natuurlijk ook voor hun eigen leven. Ze moeten leren hoe ze ook dat weer aan de praat krijgen. Door mijn ziekte weet ik hoe het is als het soms flink tegenzit. Je moet er zelf iets van maken, je bent zelf aan zet’, zegt hij.

Ook Appie uit Veldhoven klust aan de fietsen. Hij is sinds oktober dakloos en verblijft nu in een woonhotel. “Ik ben door een scheiding en door drugsgebruik dakloos geraakt. Ik sliep bij vrienden op de bank. Ik had een taakstraf. Mijn leven verliep niet vlekkeloos en ik was heel opvliegend. Nu gaat het beter. ”

Hij vindt het leuk om fietsen te polijsten en hoopt ook een eigen woning te krijgen.

Meer dan een fiets
Per jaar knappen de mannen zo’n 400 fietsen op. Die worden doorgegeven aan Stichting Leergeld en die geeft ze weg aan gezinnen met financiële zorgen.

“Een kind dat hier een nieuwe fiets komt ophalen, weet niet wie deze heeft gemaakt. Die ziet gewoon zijn nieuwe fiets en is blij. Ik zie mijn mannen groeien als de fietsen worden opgehaald, ieder mens wil gewaardeerd worden ongeacht je problemen”, zegt Twan van Buul.

Nico is ook een van de vaste werkkrachten. Hij komt uit Eindhoven, is al sinds zijn twaalfde dakloos en heeft zeventien jaar op straat geleefd. Ook heeft hij in de gevangenis gezeten. Nu is hij vijf dagen per week op de werkplaats te vinden. Hij verzorgt vooral het halen en brengen van de fietsen. “Ik heb hier geleerd naar mezelf te kijken. Ik weet dat ik heel snel heel boos kan worden. Ik heb geleerd het anders aan te pakken”, zegt hij.

Twan vertelt: “Ik ben van de lange adem. Sommige mannen die hier komen, slapen iedere nacht buiten. Maar de acht uur die ze hier zijn, gebruiken ze niet en bouwen ze aan een beter bestaan.”