In 100 jaar tijd heeft NEO'25 al op zes locaties gezeten. Een blik in de geschiedenis geeft aan hoe creatief de leden vroeger moesten zijn om een potje te kunnen voetballen. Lijnen werden met een bezem gekalkt en de lampen waren van geparkeerde auto’s langs het veld. Een hok werd gebruikt als kleedruimte. De wat oudere toeschouwers mochten zitten op oude doellatten.

De grasmat liep niet horizontaal, waardoor je de ene helft naar boven en de andere naar beneden voetbalde. Een kleine grasmaaier maaide de linker- en rechterkant, maar vaak niet het midden. Daar kwamen de spelers toch bijna nooit. Er werd gespeeld met een voetbal die bij regenval soms twee kilo zwaar was.

Wie met archivaris Mari van Ee praat, krijgt anekdote na anekdote te horen. Zoals over de start van de club in 1925. In de protestantse enclave Sprang-Capelle werd vanwege het geloof op zaterdag gevoetbald en niet op zondag, zoals in het katholieke Brabant gebruikelijk was.

Neo'25 begon als korfbalclub. “Uiteindelijk is de voetbaltak ontstaan. In de oorlog was de club verboden vanwege de naam Nederland En Oranje. In 1945 is de vereniging weer opgericht en NEO’25 werd jaren later een geduchte tegenstander op het allerhoogste amateurniveau van Nederland.”

Met de 29-jarige Thijs Kramer heeft de club een jonge voorzitter. “Ik begon hier als jongetje van 7 en haalde nog even het eerste elftal, al was ik geen begenadigd voetballer. Het is leuk om in deze functie iets terug te kunnen doen voor de club. Ik zit onder andere met een van mijn beste vrienden in het bestuur. Het is een rol die veel tijd kost, want het gaat de hele dag door met appjes, mailtjes en telefoontjes. Maar ik probeer ook benaderbaar te zijn door mijn gezicht te laten zien.”

NEO'25 voetbalt sinds 2004 op Sportpark De Gaard. Officieel in Waalwijk, maar voor de leden blijft het een club uit Sprang-Capelle. Thijs: “We zijn een dorpsclub met 565 leden, er staat een mooi complex met een kunstgrasveld en we hebben gelukkig voldoende jeugd. Maar om alles te laten draaien, zijn vrijwilligers belangrijk. We kunnen terugvallen op een groep trouwe vrijwilligers, maar de komende tien tot twintig jaar zal dat bij ons, maar ook bij andere verenigingen, een groter probleem worden.”

Archivaris Mari en clubicoon Erick de Roon zijn trots op hun club. “Je kunt niet van vrijwilligers verwachten dat ze dag en nacht voor NEO’25 klaar staan, al zijn er mannen en vrouwen die dat wel doen. Maar vrijwillig is niet vrijblijvend, je hebt de lusten en de lasten. Er zijn in al die jaren hele bijzondere dingen gebeurd. Het is te danken aan al die echte clubmensen dat we staan waar we nu staan en de club een mooie toekomst tegemoet gaat.”