In december vorig jaar gaf de rechtsback voor het eerst aan dat hij fysieke klachten had. “En in januari opnieuw. Ik kreeg regelmatig hoge koorts. Daarbij voelde ik in heel mijn lichaam spierpijn. In de nacht zweette ik verschrikkelijk veel. Ik moest me soms drie keer per nacht omkleden omdat het leek dat ik in een zwembad had gelegen. Bij de specialist in het ziekenhuis zijn er veel controles en bloedafnames geweest.”

Een diagnose ontbrak en dus ging Tirpan door met voetballen. Tot aan de wedstrijd tegen Go Ahead Eagles, een kleine twee maanden geleden. Toen kon hij in de tweede helft niet meer verder. “Het was op. Ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Ik zag toen de realiteit in dat ik de strijd tegen mijn eigen lichaam niet kon winnen. Het was fysiek zwaar, maar mentaal ook. Het voelde alsof ik het team en mijn toenmalige trainer Peter Maes in de steek liet. Zo zit ik als persoon niet in elkaar, ik ga tot het uiterste.”

De diagnose sarcoïdose zorgde voor onrust in zijn jonge gezin. “Mijn dochter zag een papa die zich niet goed voelde, mijn vrouw (die de auto-immuunziekte MS heeft, red.) maakte zich zorgen om mijn gezondheid. Het typeert ons gezin, we gaan door muren als het moet. Het is wel een leerproces geweest voor mij, soms moet ik minder koppig zijn en beter luisteren. Maar omdat er lange tijd niks op papier stond, ben ik doorgegaan."

Tirpan zette alles op alles om nog dit voetbalseizoen terug te keren bij Willem II. Dat lukte en nog sneller dan verwacht. Trainer Kristof Aelbrecht beloonde zijn werklust vrijdag met een invalbeurt tegen Heracles Almelo. Dat leverde hem een groot applaus op van de Tilburgse aanhang. “Dat applaus is mooi, al heb ik het niet gehoord. Ik probeerde in mijn eigen wereld te blijven, want ik vond het emotioneel even lastig. Ik lever het bewijs dat als je iets wil, je dat kunt bereiken. Willem II zit in mijn hart, de situatie waarin we zitten doe me pijn. Ik wil tot de laatste seconden strijden voor deze club.”

Zijn gezondheid wordt door een team om hem heen goed in de gaten gehouden. “Ik bekijk het vanaf de positieve kant. In vergelijking met andere mensen word ik veel meer gecontroleerd, dus zullen ze er snel bij zijn als er iets is. En weet je: ik vind dat mijn ziekte geen taboe moet zijn. Er zijn mensen die het veel erger hebben dan ik in mijn situatie.”