Moeder Loes en dochters Tess (17) en Liz (15) praten aan de andere kant van de lijn door elkaar heen. "We wisten niet goed wat we hen voor de kerst moesten geven", begint Loes. Terwijl ze ’s avonds in pyjama voor de tv zaten, opperde Loes het idee om een gezinstattoo te nemen. “Het leek me iets wat ons nog meer samenbrengt.”

Tess en Liz waren direct enthousiast. "Ik wilde dat ze er goed over na zouden denken", vertelt Loes, maar de meiden waren niet te houden. “Liz kan goed tekenen. Een week later kwam ze met een ontwerp." Iedereen was enthousiast over hoe dat eruit zag én over dat Liz het had bedacht. "Dat gaf mij het gevoel dat ze er echt achter stonden."

Het werden hartjes met daarin de geboortejaren van elkaar. Alleen manlief moest iets anders: “Nee, hartjes voor papa, dat is niet stoer hè", lacht Loes. Hij tatoeëerde de namen en geboortedata van de drie dames op het bovenbeen. "De namen van de meiden staan sinds hun geboorte al op zijn bovenarm", vult Loes trots aan.

Een shop zoeken bleek een uitdaging, omdat Liz pas 15 is. “Ik had verwacht dat het vlotter zou gaan, want wij waren het er als ouders mee eens." Na een zoektocht kwamen ze uit in Raamsdonkveer, bij een shop die bij uitzondering de tattoos wilde zetten.

Liz en Tess hadden die ochtend ieder twee paracetamol genomen, geven ze grinnikend toe. “Je weet niet hoe het gaat voelen”, verdedigt Liz. “Maar die tatoeëerder bleef maar kletsen, dus dat hielp wel.”

Voor Tess was het zetten van de tattoo een emotioneel moment. "Het verbindt ons als gezin", vertelt ze. Maar er zit meer achter, vult haar moeder aan. Het gezin heeft zich vaak zorgen om moeten maken in de afgelopen jaren, vertelt ze. “Toen Liz zes weken oud was en Tess net twee, kregen ze het RS-virus. Tess lag in kritieke toestand in het ziekenhuis.”

Door complicaties aan haar baarmoeder, is Loes zelf ook nog eens 32 keer geopereerd. "Heftig en heel beangstigend voor mijzelf en voor de twee jonge kinderen", zegt ze. Tess en Liz hebben haar regelmatig moeten helpen verzorgen. "Ik weet nog dat mama ineens heel veel bloed verloor. Ik was toen zes", vertelt Tess, die later arts wil worden. "Ik heb papa wakker gemaakt, de telefoon gepakt en het ziekenhuis gebeld.”

Loes, hoorbaar geëmotioneerd: "Ik voelde me vaak schuldig naar de meiden toe, dat ze op jonge leeftijd al zoveel verantwoordelijkheid droegen.” Met deze tattoo wil het gezin dit hoofdstuk afsluiten. "Ik ben nu drie jaar gezond, laten we hopen dat het zo blijft", zegt Loes.

Bij Liz' omgeving wekt de tattoo soms verbazing: "Ze vragen: 'wow, heb je nú al een tattoo?'. Bij korfbal gingen teamgenootjes met spuug en hun vinger kijken of hij echt was", zegt ze verontwaardigd. "Als ik het uitleg, vinden ze het wel cool."

Omdat Tess later misschien arts wil worden, koos ze ervoor de tattoo op haar bovenarm te zetten, zodat ze hem ook kan verbergen indien nodig. “Ik vond het zo goed dat ze daarover nadacht", zegt Loes trots. Of er nu meer tattoos komen? "Ja, ik wil er nog een!", zegt Liz meteen. Loes onderbreekt haar lachend: "Dat weet ik, maar daar praten we nog wel over... als je wat ouder bent."