Het leest haast als een sprookje, maar het is een persoonlijk drama: het verhaal van Gert Regterschot. De oud-docent technische bedrijfskunde, die jarenlang werd geprezen om zijn kennis en kunde als leraar aan de TU/e. Toen hij in 1995 door spanningen werd ontslagen, was hij het er niet mee eens. Hij ontkende alles. Zelfs nadat de rechtbank zich erover had gebogen.

Al die tijd is hij daarom les blijven geven, onder een trap. En al die tijd telt hij de maanden sinds zijn laatste salaris. Dat zijn er inmiddels 355.

"Ik denk dat Gert in een wereld leeft die hij zelf heeft gecreëerd", zegt oud-collega Willem Bruure over hem. De twee werkten samen aan de TU als docent. Toen Gert ontslagen werd, ontfermde Willem zich over hem. Sterker nog, hij verwees zijn eigen studenten naar hem door. Naar de tafel, onder de trap. Gert toverde dan hun cijfers omhoog. "Door hem hebben veel studenten wél hun examens gehaald, tot jaloezie van andere docenten."

De studenten lopen weg met Gert. Hij heeft een bepaalde gunfactor. Iets ontwapenends, hoe star hij ook kon zijn. "Waarschijnlijk zit hij ergens op het spectrum van autisme, maar ik had ook wel medelijden met hem. Ik wilde hem steunen", legt Willem uit. Uit liefdadigheid, maar ook uit compassie. Hij stopt hem elke week een zakcentje toe, om hem te helpen. En studenten begonnen eerder ook een crowdfundingsactie, zodat Gert in zijn huis kon blijven wonen.

Alleen kan dat sprookje niet blijven duren. En sprookjes hebben slechteriken en prinsessen. Wie nu wie is in het sprookje van Gert, dat ligt nogal complex. De universiteit voelt op de eerste plaats voor hem als de plek die zijn rol als leraar in de weg zit. Dat ontslag bestáát niet, in de wereld van Gert. Het is er niet. Al 30 jaar weigert hij om naar dat geluid te luisteren.

Dus blijft hij erheen gaan, zes dagen in de week, onder de trap, om daar aan een tafel zijn studenten les te geven. Het is een gek, grijs gebied tussen hartstocht en hopeloosheid. Als een prinses die al 30 jaar een kikker kust, terwijl het beestje toch al 30 jaar niet in een prins lijkt te veranderen.

"Ik geloof niet in sprookjes", zegt Willem erover. "En ik dacht al dat de situatie nijpend zou worden." Samen gingen de twee naar de gemeente om een uitkering aan te vragen. Daar barstte de bom. "Hij wilde geen inzicht geven in zijn financiële situatie, omdat hij de gemeente niet vertrouwt. Toen heb ik mijn handen langzaam van hem afgetrokken. Hij wilde niet geholpen worden en ik hield het niet meer vol."

En daarmee is het sprookje uit en bonst de realiteit op de deur van Gert: het geld is op en hij heeft een huurachterstand van een jaar. De deurwaarder is langsgeweest en de rechter heeft gesproken. Gerts woning is ontruimd. Hij staat sinds woensdag op straat.

"Ik hoop dat hij ervan gaat leren", zegt Willem met gemengde gevoelens. Het doet hem duidelijk nog steeds wel iets, nadat hij zich zo lang om Gert bekommerde. "Maar hij moet misschien iets bescheidener worden in zijn doelstellingen. En erkennen dat hij ontslagen is door de TU. Misschien kan hij wat realistischer kijken, nu hij geen dak meer boven zijn hoofd heeft."