Na de klap ligt Isa in de sneeuw. Ze voelt haar been niet meer. Een traumahelikopter brengt haar naar het ziekenhuis in Innsbruck. Daar verblijft ze elf dagen. Ze heeft haar rug, nek en borst gebroken bij de val. Dokters houden haar een vreselijk scenario voor, ze heeft een dwarslaesie en kan in alle waarschijnlijkheid nooit meer lopen.

De wereld van Isa stond plotseling stil. Waar ze normaal gesproken vijf dagen per week in de sportschool te vinden was – niet alleen om te trainen, maar ook om sportvideo’s op te nemen – kon ze nu niets anders meer dan liggen. “Ik voelde me gevangen in mijn eigen lichaam", zegt ze tegen ZuidWest Update. De prognose was onzeker: eerst werd gezegd dat ze nooit meer zou kunnen lopen, later volgde de mogelijkheid dat het misschien toch zou kunnen, maar dan met hulpmiddelen. Duidelijkheid is er niet.

De knop omzetten
Haar rechterbeen kan Isa niet meer bewegen. Wel lukt het haar nog om haar bovenbeen aan te spannen. Haar linkerbeen kan ze nog deels bewegen. “Ik heb geen gevoel meer in mijn voeten en bilspier.” Ondanks alles is de Roosendaalse positief ingesteld. “Ik heb de knop omgezet en ik wilde graag bewijzen dat ik wel weer zou kunnen lopen.” Na in verschillende ziekenhuizen te hebben gelegen, komt Isa in Revalidatiecentrum Rijndam terecht in Rotterdam. “Ik wilde graag ontdekken wat ik nog wél zou kunnen.”

Door het sporten begint ze sterker te worden in haar benen. Na een paar weken kan Isa zelfs een klein stukje lopen met behulp van een brace en rollator. “De eerste keer was dat wel heel zwaar. Toen dacht ik: als dit zo blijft, weet ik niet of ik het wel wil.” Ze is inmiddels gewend aan het idee dat ze niet meer helemaal zelfstandig zal kunnen lopen. “Als ik nu foto’s van mijzelf van voor het ongeluk zie, ziet dat er raar uit, maar ik heb het wel kunnen accepteren.”

Waar ze eerst vijf dagen per week in de sportschool stond is het nu volle bak revalideren. “Toch ben ik blij dat ik zoveel kracht en conditie opgebouwd heb. Dat ik zoveel sportte, is waarschijnlijk de reden dat ik nu nog leef.”

Op haar Instagram heeft de Jongh nu ruim elfduizend volgers. “Dat vind ik supertof.” Vanuit haar rolstoel wil ze anderen inspireren. Veel mensen denken volgens haar namelijk dat je in een rolstoel niet kan sporten. Het tegendeel wil ze bewijzen. “Ik kan best nog wel wat oefeningen. Dat wil ik graag laten zien.”

Wat de toekomst gaat brengen voor de sportfanaat, is onzeker. Na drie maanden revalideren in Rotterdam mag ze bijna naar huis. Bij haar ouders thuis wordt een woonunit geplaatst. “Hier ga ik wonen tot ik zelf iets gevonden heb.”

“Ik hoop dat ik in ieder geval binnenshuis met de rollator kan gaan lopen", zegt de Jongh. "Traplopen zou ook een mooie uitdaging zijn. Maar als ik naar buiten ga zal dit met een rolstoel moeten."