Annet is een van de Nachtbrakers met wie programmamaker Merlijn Passier een nacht doormaakt. In zijn nieuwe programma Merlijn en de Nachtbrakers op Brabant+ zoekt hij uit hoe de achterkant van de Brabantse nacht eruit ziet. Wat gebeurt er in onze provincie als iedereen ligt te slapen?

“Na middernacht kom je toch in een andere, net iets rafeligere wereld. Mensen spoken dingen uit die ze overdag niet durven, mensen liggen wakker, sommige mensen hebben bijzonder werk”, aldus Merlijn. “Waarom kiezen mensen ervoor om juist ‘s nachts hun ding te doen? Daar wil ik in deze serie achter komen."

‘Het went nooit’
In de eerste aflevering mag Merlijn meedraaien in een uitvaartcentrum en net die nacht is het ‘raak’: er is iemand overleden. Dat betekent dat Annet kan laten zien hoe de verzorging van een lichaam er in die eerste uren aan toe gaat. “Het is een wat oudere dame”, vertelt Annet als ze het lichaam op een kar naar de verzorgingskamer rijdt.

Om de privacy van deze overleden mevrouw te respecteren, geven we haar een nieuwe naam: ‘Marie’. Voordat Marie verzorgd kan worden, moet iedereen in de kamer een schort om en handschoenen aan. “Voor je eigen veiligheid”, legt Annet uit. “Het kan natuurlijk soms ook heel vies zijn, als het incontinentiemateriaal vol zit met urine of ontlasting."

Dat is bij deze mevrouw inderdaad het geval. Samen met collega’s Olof en Linda begint Annet aan de verzorging. “Het went nooit”, zegt Olof terwijl hij Marie verschoont. “Als het went, dan stop ik ermee. Je moet iemand blijven zien als mens. Dat menselijke, dat wil ik zo lang mogelijk volhouden. Het is toch iemands moeder, iemands geliefde.”

Oogkapjes en hechtingen
Om een lichaam zo mooi en menselijk mogelijk te houden, plaatst Linda plastic kapjes onder de oogleden van Marie. “Als je overlijdt, treedt eerst lijkstijfheid op. Maar dat verdwijnt op een gegeven moment weer. Je ogen vallen dan naar binnen en je mond valt open”, vertelt Linda.

Olof pakt er een hechtnaald met een dikke draad bij. “Hiermee hechten we de mond. Dat doen we via de binnenkant van de onderlip, door het gehemelte. Als we klaar zijn, zie je er niks meer van.” Toch raadt Annet Merlijn aan om even naar buiten te stappen. “Het is niet heel prettig om naar te kijken en het maakt een knappend geluid.”

Op het laatste moment kijkt Merlijn van een afstandje toch nog even mee hoe Olof de hechting vakkundig afrondt. “Ik vind het wel lastig. Het is zo’n intiem moment, Marie had natuurlijk nooit kunnen bedenken dat ik hier nu bij haar zou staan.”

Spookverhalen in het mortuarium
Zweverige verhalen over leven na de dood, daar hoef je bij Annet niet mee aan te komen. Na het verzorgen van duizenden lichamen, weet zij het zeker. “Dood is dood.”

Is er dan nooit iets geks gebeurd? “Nou, er was één nacht die ik niet snel zal vergeten. Er waren twee jongens binnengekomen. Ze hadden ruzie gekregen op de snelweg en waren overreden”, vertelt Annet. “Toen ik klaar was met de reconstructies, bracht ik één van hen naar de afscheidskamer. Ik keek nog één keer naar zijn gezicht. Hij had een gouden tand en ineens leek het alsof hij me heel gemeen aankeek, terwijl hij daar lag. Ik heb ‘m midden in de gang laten staan en zei tegen mijn collega’s: brengen jullie hem maar weg, ik ga het niet meer doen!"