De geboren Nuenense is een bekende verschijning in het dorp. Ze staat nog vijf halve dagen per week in de winkel aan het Park 31. “Sinds 1954 bestaat mijn winkel, ik heb nooit anders gedaan.”

Ze begon om de hoek in een echt winkelpand. Nu woont ze nóg dichter bij het werk: de winkel zit in de woonkamer. Al zie je daar nog weinig van, want het staat er helemaal vol met stoffen, patroonpapier, naaigaren en toebehoren. Net als in de garage en boven. Wonen doet ze ertussen. “Vroeger was dit de woonkamer met negen man”, wijzend naar de tussenkamer van zo’n 9 vierkante meter. “Ging prima.”

Je gaat terug in de tijd in de winkel van Klomp. Een kachel uit begin vorige eeuw, decoratie-eenden die doen denken aan de jaren 70. Een coupeuse-diploma uit 1954 op de schouw. “En geen pinapparaat hier. Ik heb geen pin en ben geen pin”, zegt Klomp met een lach.

Klomp probeert altijd of een kapotte rits of knoopsgat nog gerepareerd kan worden voor ze wat nieuws verkoopt. “Mensen komen regelmatig binnen met ‘ik heb een nieuwe rits nodig’, maar vaak is die rits gewoon nog perfect te repareren. Dan leg ik liever uit hoe, dan een nieuwe te verkopen.” En precies dit gebeurt tijdens het interview.

“Jo, ik heb een nieuwe rits nodig voor deze broek van mijn man.” Klomp voelt even, want ze ziet nog maar heel weinig, en komt tot de conclusie dat hier nog reparatie mogelijk is. “Gewoon even boven dat scheurtje goed vastnaaien, dan kan de rits er niet meer afschieten.”

Vaak voert Klomp het dan ook nog even uit voor de klanten en vraagt ze er niks voor. De charme van een dorpse zaak? “Ik hoef er geen geld voor, maar wil wel dat ze opletten hoe ik het doe en het ook doorvertellen aan de kinderen. Want nieuwe generaties hebben deze kennis vaak niet meer, terwijl het zo belangrijk is zelf dingen te kunnen repareren. Nieuw kopen is vaak niet nodig.” Zelf houdt ze zich overigens ook strikt aan die regel voor haar eigen kleding. “Ik heb nog nooit een rok in de winkel gekocht.”

De dame van de kapotte rits blijft echter volhardend, ze wil per se een nieuwe. Klomp stribbelt nog wat tegen, maar de klant is niet op andere gedachten te brengen. “Die Jo wil niet verkopen”, zegt ze resoluut terwijl ze gniffelt. De rits wordt samen uitgezocht, een exemplaar in zachtgroen met instructies van Klomp over hoe hem correct te plaatsen. Bij de betaling is ook deze klant vergeten dat je hier niet kunt pinnen. Het wordt op zijn dorps opgelost: op de pof.

De naaibenodigdheden - ritsen, knopen en naaigaren - koopt Klomp ook op deze leeftijd nog gewoon bij als het op is. “Die spullen lopen het beste.” Maar de stoffen zijn in de uitverkoop. “Er komt toch ooit een eind aan, al weet ik niet wanneer.” Ze lacht: “Ik val vanzelf neer als het klaar is.” Ze wijst naar de toonbank: “Daar komt de kist, dat is al afgesproken met de kinderen. Handig toch? Weten ze tenminste wat ik wil. En ik hoor gewoon hier.”