Sjouwen, bouwen en de handen uit de mouwen. Hoog in de steigers, midden op het festivalterrein, is Pieter Pijbes met een paar collega's een stuk decor in elkaar aan het zetten. "Het is mijn derde seizoen en ik heb het hier hartstikke naar mijn zin."

De stage-bouwer uit Groningen is het wel gewend om dagen van huis te zijn. "Soms ben ik in Duistland, Oostenrijk of zelfs in Australië. Dit is eigenlijk nog redelijk dichtbij voor mij."

"Toch is het een beetje te ver om iedere dag op en neer te gaan", vult zijn collega Ivar Loderus, die ook uit Groningen komt, aan. Samen met acht andere collega's slapen Pieter en Ivar doordeweeks in hotel Tramstation. "Het voelt als een tweede thuis."

Het hotel ligt op een paar honderd meter van het festivalterrein. Gastvrouw Petra is er iedere dag druk bezig om de kamers van de mannen weer netjes te maken. "Ik zorg dat de mannen zuivere handdoeken en bedden hebben."

"Ze zijn namelijk goed vuil als ze van het veld komen", vertelt de gastvrouw, die ook wel 'moederke' wordt genoemd door haar logees. "Dan zeggen ze 'moederke, kun je nog een wasje doen'. En dan zorgt moederke er natuurlijk wel weer voor dat het zuiver wordt."

Na tien festivalseizoenen kijkt ze samen met haar man echt uit naar de logeerpartij van zo'n zes weken. "Het is een zoete inval, maar dat is ons leven."

De gastheer en gastvrouw wonen in hetzelfde pand en leven echt mee met de podiumbouwers. Petra herinnert zich nog een bijzondere nacht. "Ik weet nog goed dat ze een keer pas diep in de nacht terugkwamen. Zij riepen toen vrij hard dat ze zachtjes moesten doen, omdat wij al sliepen. Maar daar werden we dus meteen wakker van", vertelt ze met een lach. "Toen zijn we eruit gegaan en hebben we nog een biefstukje gebakken om drie uur in de nacht. Dat is toch gezellig."

Niet lang nadat Petra klaar is met de kamers en de was, komen de podiumbouwers terug van een lange dag werken. "Dan pakken ze een lekker biertje op het terras en eten ze een hapje mee."

Vol trots zit Petra dan ook aan de eettafel tussen 'haar' mannen in, waar een dag vol verhalen met haar wordt gedeeld. "Het is eigenlijk een soort familie. Ik voel me weer jong. We gaan hier nog wel even mee door, want het is echt ons leven."