Begin december 2020 worden Rinus en Ria allebei een beetje verkouden. Corona grijpt om zich heen en dochter Angelique houdt voor de zekerheid afstand. Ze belt hen iedere dag, gewoon om even te horen hoe het gaat. Na een week besluit ze toch langs te gaan, met wat boodschappen. “Toen ik binnenkwam, zag ik het meteen: ze waren echt aan het afzwakken.”

Als enig kind neemt Angelique de zorg op zich, drie keer per dag is ze bij haar ouders. “Als ik nu terugkijk, ben ik dankbaar dat ik die tijd met hen heb gehad.”

Op een dag belt haar moeder bezorgd op: haar vader is gevallen en kan niet meer opstaan. Angelique belt 112 en laat de medewerker van de alarmcentrale weten dat haar vader misschien corona heeft. Rinus wordt meegenomen met de ambulance en daarna gaat het hard.

Binnen een uur ligt hij aan de beademing op de intensive care, in een kunstmatige slaap. “Die klap kwam keihard aan. We wisten dat zijn hart en nieren niet al te best waren, maar toch.”

Terwijl haar vader vecht voor zijn leven, zakt ook de moeder van Ria steeds dieper weg. “Die periode was een storm van zorgen. Van ziekenhuis naar thuis, van pap naar mam, dag en nacht. Het voelde als rennen tegen de tijd.” Ook Ria blijkt besmet corona, maar haar ziektebeeld is net niet ernstig genoeg voor opname. Als ze ook maar even kracht vindt, gaat ze samen met Angelique op bezoek bij Rinus. “Toen ze ons vertelden dat hij het niet zou halen, stortte haar hele wereld in.”

Nog geen drie dagen later is het kerstochtend en lukt het Angelique niet meer om haar moeder te bereiken. Ze besluit langs te gaan. “Toen ik zag dat de rolluiken nog dicht waren, wist ik dat er iets mis was.” Ze belt haar man en vraagt hem te komen.

Samen breken ze de rolluiken open. Angelique loopt naar binnen en ziet haar moeder in de woonkamer op de grond liggen.

Angelique krijgt de kans niet meer om haar vader te vertellen dat haar moeder is overleden. Op 28 december, terwijl ze rouwkaarten voor haar moeder schrijft, belt het ziekenhuis.

“Ik moest kiezen: doorgaan met de behandeling of stoppen. Ik besloot hem los te laten. Hij is nooit meer wakker geworden.” Een kwartier nadat de beademing werd stopgezet, overlijdt Rinus. “En dan zijn binnen drie dagen opeens al je ouders er niet meer. Dat voelt zo onwerkelijk.”

“Ik moest opnieuw iedereen bellen, dit keer om te vertellen dat ook mijn vader was overleden. Sommige mensen dachten dat ik in de war was door alles wat er gebeurde. Maar het was echt zo. Ik moest de uitvaart van beide ouders regelen.”

Er was een optie om de diensten te combineren, zodat Ria en Rinus samen afscheid konden krijgen. “En dan sta je daar in het uitvaartcentrum, met twee kisten naast elkaar. Dat is ineens alles wat je nog hebt. Alles wat je ooit had.” Er kwam veel regelwerk op haar bord. “Ik weet nog goed dat ik het as van mijn ouders ophaalde. Twee urnen in mijn handen. Ik dacht alleen maar: hoe is dit mogelijk?”

En dan zijn ze er binnen een paar dagen allebei niet meer. Je ouders, je steun en toeverlaat, ineens weg. Maar achter dat verlies zitten de herinneringen aan wie ze waren.

Rinus en Ria leerden elkaar kennen toen ze veertien waren en sindsdien waren ze onafscheidelijk. Ria trok in bij het gezin van Rinus en ze kregen dochter Angelique. “Ondanks dat ik enig kind ben, heb ik een fijne jeugd gehad.” Ze vulden elkaar perfect aan. “Ik kan me niet herinneren dat ze ooit echt ruzie hadden. Voor mij waren zij het voorbeeld van een goed huwelijk.”

“Ik was echt papa’s meisje; hij had alles voor mij over. En mijn moeder? Die zette zichzelf altijd opzij. Dat zie ik ook terug in mezelf. De dood van mijn ouders verwerken, is iets waar ik nog steeds mee worstel. Het vergeten, het écht verwerken: dat is moeilijk. Zonder hen verder moeten, dat is een klap die je nooit helemaal kunt bevatten.”