Bijna 60.000 mensen in het hele land staan ingeschreven op het adres van een vakantiehuisje, schrijft Keijzer. Zij kunnen door de woningnood moeilijk ergens anders heen. De mogelijkheid dat ze weg moeten, kan stressvol zijn, zegt de minister.

Het idee om wonen op vakantieparken te gedogen, stond een jaar geleden in het akkoord van coalitiepartijen PVV, VVD, NSC en BBB. De regeling van Keijzer is bedoeld om mensen 'rechtszekerheid' te geven die toen al op een vakantiepark woonden.

Vóór 16 mei 2024
Wie de komende jaren legaal in een vakantiehuisje wil blijven, moet daarom aantonen daar voor of op 16 mei 2024 ook al woonachtig te zijn. Voor mensen die na deze datum op een vakantiepark zijn gaan wonen, is de regel niet bedoeld. Dat zou volgens Keijzer anders zorgen voor een 'explosief toenemende vraag naar recreatiewoningen'.

De periode van tien jaar begint vanaf ergens volgend jaar te tellen. Nog onduidelijk is op welk moment precies. Acht jaar na dit moment moet het kabinet kijken of de regel nog nodig is. Zo niet, dan mogen gemeenten twee jaar later weer zelf beslissen over wonen in vakantieparken. Hotels, motels en pensions vallen niet onder de regel.

Kritiek
De Brabantse provinciebestuurder Wilma Dirken liet in januari al weten het idee van Keijzer 'ongewenst, onrealistisch en onhaalbaar' te vinden. "Het is een schijnoplossing voor het woningtekort, terwijl het in veel parken tot ongewenste situaties zal leiden." De provincie riep de minister op haar plan te heroverwegen.

Wonen en recreatie op een vakantiepark gaan volgens Dirken niet samen. De parken worden minder aantrekkelijk voor toeristen en dat kan uitmonden in verloedering, criminaliteit en een toename van illegale activiteiten.

"Het trekt kwetsbare groepen aan, zoals arbeidsmigranten, wat de situatie verder zal verslechteren. Bovendien zijn de woonsituaties op verschillende parken zo schrijnend dat het echt onwenselijk is om deze te legaliseren", zei Dirken begin dit jaar.

Buiten bebouwde kom
De provincie vindt dat vakantieparken over het algemeen te ver van de bebouwde kom liggen, vlakbij natuurgebieden of defensieterreinen, en daardoor ongeschikt is voor permanente bewoning.