We spreken Petra op een regenachtige lentedag. Aanleiding is het werk van haar jongste kind, Thijs. Hij heeft de afgelopen maanden een podcast gemaakt waarin hij op zoek is gegaan naar meer informatie over zijn vader, Bram. Thijs was vijf jaar oud toen zijn vader overleed en weet dus eigenlijk niet zo veel over hem. Hij is gaan graven in het verleden, haalde oude krantenknipsels tevoorschijn en sprak met studievrienden van Bram.

Terwijl de regen en zon elkaar deze dag afwisselen, vertelt Petra liefdevol over haar overleden man en hun drie kinderen. Want waar voor Thijs steeds meer puzzelstukjes op zijn plek vielen, werd Petra herinnerd aan allerlei mooie momenten met Bram. "Er kwam allerlei herinneringen terug die waren weggezakt", vertelt ze.

Bram overleed in juni 2007. Hij had de spierziekte myotubulaire myopathie, waardoor zijn spierkracht steeds verder achteruitging. De laatste jaren kon hij nauwelijks meer lopen. "We waren net van plan om ons huis aan te passen en een elektrische rolstoel voor hem te regelen, maar dat is er nooit meer van gekomen", blikt Petra terug. Hij overleed onverwachts aan een hartstilstand.

Wat volgde was een heftige periode. Petra moest eerst aan haar jonge kinderen van vijf, acht en tien jaar oud vertellen dat ze geen vader meer hadden. "Dat is het moeilijkste moment in mijn hele leven geweest", blikt de moeder terug. "Nog moeilijker dan Bram loslaten."

In de podcast 'Of ik je Mis' hoor je hoe Thijs dit moment als 5-jarige jongen heeft ervaren. Hij neemt je ook mee in zijn zoektocht naar wie zijn vader was:

De zorg voor haar drie kinderen deed ze in haar eentje en vol overgave. Achteraf gezien was dat best pittig, blikt Petra nu terug. Op dat moment vond ze het vooral belangrijk om zichzelf staande te houden voor de kinderen. "Want ze hadden alleen mij nog", legt ze uit. "Ik dacht: het is ontzettend verdrietig, maar het leven gaat gewoon door."

Zo ging het gezin die zomer alsnog op vakantie en werd ook het kinderfeestje van de jongste dochter 'gewoon' gevierd. "Wel net even iets anders ingevuld, maar ik wilde graag dat de kinderen alsnog een fijne jeugd zouden hebben. Mijn man en ik zijn altijd uitgegaan van het positieve en keken naar wat er wél kon. Daar ben ik toen mee doorgegaan."

Zelf rouwen om haar man deed ze vooral tussendoor. Ze miste hem vaak op de belangrijke momenten van hun kinderen. Tijdens de theatervoorstellingen van zoon Thijs, bijvoorbeeld. "Theater was ook de passie van zijn vader. Iedere keer dat ik naar een voorstelling van Thijs ging, rolde er aan het begin één traan over mijn wang. Dan miste ik mijn man enorm. Je kunt als moeder zo onwijs trots zijn op je kinderen, maar dat gevoel kun je echt alleen met die andere ouder delen. En die was er dan niet."

Hoewel Petra veel verdriet had om de dood van Bram, wist ze er ook vrede mee te hebben. "Na zijn dood voelde ik: het is goed zo. Hij zat al zo gevangen in zijn eigen lijf en het werd alleen maar slechter. Nu herinneren de kinderen hem tenminste nog als iemand die midden in het leven stond."

Het maakt eigenlijk niet uit wat je moeder Petra vraagt, uiteindelijk komt haar antwoord altijd terug bij haar drie kinderen. Ze praat vol liefde en trots over ze. Na het overlijden van hun vader was ze namelijk bang dat het een negatieve impact op hun leven zou hebben. Dat ze ergens misschien een afslag naar ‘het verkeerde pad’ zouden nemen. Maar dat is niet gebeurd. "Ze hebben iets heel heftigs meegemaakt, maar hebben er allemaal iets positiefs mee gedaan. Dat past precies bij hoe hun vader in het leven stond, dus dat heeft hij ze dan maar mooi meegegeven", besluit ze.