Jeroen werkte als assistent-trainer bij Fortuna Sittard, toen hij eind 2023 werd gepolst door Shakhtar Donetsk van trainer Marino Pusic. Voor de Cuijkenaar de kans om bij een topclub te werken die voor de prijzen speelt. “Op zaterdagavond was ik namens Fortuna bij de uitwedstrijd tegen SC Heerenveen, een paar dagen later zat ik bij mijn nieuwe club op de bank tijdens de Champions League-wedstrijd tegen Royal Antwerp FC.”

Veel mensen stelden hem de vraag waarom hij voor een avontuur in een oorlogsgebied koos. Zijn familie en vrienden snapten het enthousiasme wel en steunden hem. “Het was altijd mijn droom om in de top te werken. Met Shakhtar Donetsk hebben we drie prijzen gepakt en we speelden Champions League tegen bijvoorbeeld PSV, Bayern München en Arsenal. Een jongensdroom die uitkwam.”

Werken bij Shakhtar Donetsk was wel een enorme uitdaging. De club heeft bijvoorbeeld geen eigen complex meer en de reizen duurden erg lang. “Onze thuiswedstrijden speelden we regelmatig aan de Poolse grens in Lviv of in een stadion in Kiev. Als we Europees speelden, moesten we vanuit Kiev eerst veertien uur in de bus naar de grens in Polen om daar uren te wachten. Daarna stapten we in het vliegtuig om vervolgens naar het stadion af te reizen. Door het vele reizen was het constant aanpassen aan de omstandigheden.”

Binnen de selectie maakte hij verschrikkelijke dingen mee. “Kort voordat ik kwam, verloor onze doelman een dag voor de Champions League-wedstrijd tegen FC Barcelona zijn broer. Hij wilde wel keepen en deed dat geweldig, ze wonnen met 1-0. Van onze derde doelman overleed zijn vader aan het front. En zo zijn er nog meer spelers die familieleden hebben verloren", zegt Jeroen. "Enorm ingrijpend voor die gasten en dan te bedenken dat er ook van ze wordt gevraagd om te presteren op het allerhoogste niveau.”

Jeroen focuste zich volledig op zijn werk, maar dat was meer dan alleen bezig zijn op het veld. “Mijn empathisch vermogen is in anderhalf jaar tijd enorm gegroeid. Je maakt van dichtbij mee wat er voor verschrikkelijke dingen gebeuren rondom een groep."

"Als technische staf deden we er alles aan om het team draaiende te houden. Zo hebben we enorm geïnvesteerd in de relatie met spelers en zijn we in hun cultuur gedoken. Hoe konden we er voor ze zijn op menselijk vlak? Die kant moet je beheersen als je werkt met jongens in een oorlogsgebied.”

In de selectie voelde hij een enorme broederschap. “Die jongens zijn er altijd voor elkaar. Omdat we van plek naar plek reisden en veel samen waren, waren ze heel hecht. Die gasten hebben allemaal een doel en dat is voetballen voor hun club of land. Daardoor kunnen ze de pijn van het volk een beetje verlichten, dat voelt als een eer.”

Jeroen was soms bang in Oekraïne en maakte spannende dingen mee. “We speelden een uitwedstrijd zo’n tweehonderd kilometer van het front. Het hotel waar we zouden slapen, was een paar dagen daarvoor kapot gebombardeerd. Dan ga je toch denken dat het anders af had kunnen lopen.”

“Ook zijn er wedstrijden geweest waarbij we door het luchtalarm de schuilkelders in moesten. Er was zelfs een wedstrijd die zeven uur duurde. We hebben ons overal aan de regels gehouden en dat is bijvoorbeeld schuilen wanneer nodig. Overigens is het leven op straat totaal anders dan veel mensen zullen denken. Mensen in bijvoorbeeld Kiev leven vaak gewoon hun leven, het is er druk op straat. Alleen gaan ze regelmatig de schuilkelders in.”

De komende tijd gebruikt Jeroen om op adem te komen. “Ik kijk terug op een heel intensieve en succesvolle periode", zegt hij. "Het werken onder deze omstandigheden heeft me als mens en als trainer verder gebracht. Nu kan ik even uitrusten en veel tijd besteden aan familie en vrienden. Ik zie wel wat er op mijn pad komt, ik wil eerst dit geweldige avontuur laten bezinken.”