Met een grote lach op het gezicht heet Ellie je welkom. Haar bijnaam in de zaak is ‘Snellie’. Haar jarenlange ervaring als kantinebeheerder op de Academie voor Drama komt goed van pas. Rap brengt ze alles rond. Ze vindt het fijn om hier te werken. “Anders kwam ik niet”, zegt ze gevat. “Ik kan het hier goed volhouden. Ik kom uit plezier."

"Wij horen wel eens de vraag: 'Die oudere dame is toch de eigenaresse?'", zegt de jonge eigenaresse Melissa. "Er zijn dus ook echt mensen die het absoluut niet door hebben. Zelf denk ik dat je het wel kan merken, maar soms ook helemaal niet. Het is gewoon een heel gezellige gastvrouw."

Het idee is bij eigenaresse Melissa ontstaan tijdens kookworkshops die ze gaf. Haar opa wilde niets liever dan mee blijven doen en nuttig bezig blijven. Bij een kookworkshop van Melissa leefde hij helemaal op. "Dat vond hij heel leuk. Het effect was zo mooi dat ik dat iedere dag wilde zien. Een plek waar iedereen kan zien wat het voor mensen doet om samen zinvol bezig te zijn.”

Het werd een koffiecafé. Haar opa heeft het café niet meer gezien. Zijn zus Ellie heeft ook de ziekte van Alzheimer en voor haar is het een uitkomst. "Ik heb er geen zin in om thuis met mijn man televisie te kijken.”

Ruim twee jaar geleden opende Melissa samen met haar moeder Jolande het koffiecafé. Dat lukte met behulp van bijna 41.000 euro die binnen kwam door een crowdfundingsactie.

Ellie werkt er al vanaf het begin. “Je ziet iemand echt groeien en uit de schulp kruipen”, zegt eigenaresse Melissa.
“Mensen ervaren best wel snel schaamte wanneer ze een diagnose krijgen. Of ze zijn bang om fouten te maken en trekken zich daardoor terug uit het sociale leven. Juist door in een horecazaak te staan, kom je met iedereen in contact. Je staat midden in de maatschappij en dat doet heel veel met mensen. Ze horen er echt weer bij.”

Ellie is niet alleen gastvrouw en hulp in de bediening. Ook appeltjes schillen voor de appeltaart vindt ze prima. Of de was doen. Het ene moment is ze zich ervan bewust dat haar geheugen haar in de steek laat. Dan weet ze niet meer wat de bestelling was. “Dan lopen we samen terug en dan lossen we het op”, zegt Melissa.

Het andere moment heeft Ellie helemaal niet door dat ze dementie heeft. “Dat gaat niet over mij”, zegt ze resoluut als het gesprek over medewerkers met dementie gaat.

Het liefst zou Melissa uitbreiden naar drie medewerkers met dementie. Toch is het lastig om iemand te vinden. Er zijn al gesprekken geweest met kandidaten en hun mantelzorgers, maar het is uiteindelijk niks geworden. “We merken soms dat mensen worden onderschat door hun mantelzorgers of door zorgprofessionals. Of ze zijn zelf bang dat ze foutjes zullen maken.”

Met 83 jaar zou Ellie ook prima met pensioen kunnen zijn. "Maar dat zit niet in haar. Ze zegt dat ze liever bezig is. Dit is perfect voor haar."