Het is zaterdag 16 juni 2007, vroeg in de ochtend. Thijs ligt op dat moment nog in bed en hoort zijn oudere zussen. “Ik weet nog dat ik naar boven schreeuwde met de vraag of het wat zachter kon”, vertelt Thijs. Hij klimt uit zijn hoogslaper, in zijn PSV-pyjama.

“Toen vertelde mijn moeder dat mijn vader die nacht was overleden. Ik was toen vijf jaar oud en begreep er niets van. Ik zag mijn zussen huilen, dus ik weet nog dat ik mijn best deed om ook te huilen.”

Na het overlijden van zijn vader neemt Thijs’ moeder ook de vaderrol op zich. “Ze deed alles. En eerlijk? Ik heb daar als kind nooit echt iets van gemist. Behalve die lege stoel aan tafel.” Pas jaren later, tijdens zijn studententijd, begint het te knagen. “Ik had huisgenoten die ook een ouder waren verloren. Zij waren daar nog elke dag verdrietig om. En ik? Ik voelde niet zoveel. Toen begon ik me af te vragen: heb ik dat verdriet altijd weggestopt, of is het er gewoon niet?”

Wat hem wél bijblijft, zijn de momenten die nooit zijn geweest. “Dat eerste biertje samen, weet je wel? Dat soort dingen. Ik heb nooit per se een vader gemist. Maar wel een vaderfiguur.” Thijs was nog maar een kleuter toen zijn vader overleed. “Ik kende hem niet. Hoe kun je iemand missen die je eigenlijk nooit echt hebt gekend? Ik had al langer geen vader meer dan dat ik mijn eigen veters kon strikken.”

In 2019 overlijdt de moeder van Thijs’ vader. “Hij was enig kind. Zijn eigen vader was al jaren eerder gestorven. Mijn oma was de laatste die nog alles over hem kon vertellen.” Thijs had haar nooit veel gevraagd over zijn vader. “Misschien durfde ik het niet. Of dacht ik dat er nog tijd genoeg was. Maar toen zij stierf, drong het ineens tot me door: nu zijn ook de verhalen weg. Het voelde alsof met haar ook het laatste stukje van papa was doodgegaan.”

Dat besef wakkert iets in Thijs aan. Voor het eerst voelt hij de behoefte om zijn vader écht te leren kennen. Wie was Bram den Ouden eigenlijk? Wat maakte hem gelukkig? Wat raakte hem, maakte hem boos? “En in hoeverre lijk ik op hem? Ik wilde het allemaal weten. Alles wat ik nog van hem kon achterhalen.”

Thijs begint zijn zoektocht simpel. “Ik typte gewoon zijn naam in op Google en stuurde een bericht naar iedereen die hem goed had gekend.” Wat begint als een persoonlijk project, groeit uit tot iets groters. Thijs besluit zijn zoektocht vast te leggen. Iedere stap richting zijn vader, maar ook richting zijn eigen gevoel, is te horen in de podcast ‘Of ik je mis?’

“Mijn zussen vertelden me verhalen over papa waarvan ze dachten dat ik die allang wist”, vertelt Thijs. Maar vaak hoorde hij iets voor het eerst. “Zo kwam ik er pas later achter dat hij vlak voor mijn geboorte nog gewoon zelfstandig kon lopen. Voor mij was hij altijd de papa in de scootmobiel. Door zijn spierziekte kende ik hem niet anders.”

Tijdens zijn zoektocht leert Thijs zijn vader echt kennen. “Het klinkt misschien vreemd, maar ineens had ik weer een vader. Eerst was hij gewoon... dood. Een afwezigheid. Maar nu? Nu leeft hij meer dan ooit. En precies daardoor voelt zijn dood pas echt. Want nu zit er een mens omheen. Nu is het míjn vader die er niet meer is.”

Het verdriet komt binnen, maar het brengt ook iets moois. “Nu kan ik hem echt missen. Maar daar word ik ook gelukkig van. Omdat ik nu een beeld van hem heb en dat ik met trots over de man die hij was kan vertellen.”

De zoektocht naar zijn vader is nu niet meer alleen van Thijs. De podcast ‘Of ik je mis’ is voor iedereen te beluisteren. “Ik hoop dat mensen er iets in herkennen. Dat mijn verhaal iemand anders ook raakt.” Maar het idee dat het af is, vindt hij spannend. “Nu is het bijna klaar. Het voelt ook echt zo. Deze podcast wordt mijn vader. Dit is hoe ik hem ga onthouden. De vader die mijn zussen weer een beetje terugkrijgen. En de opa die mijn kinderen nooit zullen kennen.”