Als tiener wilde Marcus het water op. “Ik wilde bij de Rijkspolitie te water. maar ik droeg een bril en mocht de opleiding niet doen. Toen wist ik het niet meer.” Tot hij eind jaren zeventig op televisie blinde kinderen zag spelen in een blindeninstituut. “Ze vertelden dat ze zoveel mogelijk wilden leren om zelfstandig te worden. Dat raakte me. Ik dacht: dat wil ik doen.”

Na een opleiding tot groepsleider begon Marcus in 1984 bij de toen net opgerichte Robert Coppes Stichting in Vught. Het was de eerste plek in Nederland waar mensen met een visuele beperking echt zelfstandig leerden wonen. “Ik leer mensen niet alleen omgaan met een blindegeleidestok of een hond. Maar bijvoorbeeld ook koken, schoonmaken, wassen en omgaan met seksualiteit en vriendschap”, zegt Marcus.

Hij is al ruim 45 jaar begeleider en mobiliteitstrainer bij de stichting. “We moesten alles zelf uitvinden. Hoe leer je iemand snijden zonder in de vingers te hakken? Of voelen of aardappels al geschild zijn? Dat ontdek je samen.”

Gemiddeld bleven cliënten dertien maanden, daarna gingen ze zelfstandig wonen. Velen bleven in Vught. Daarom wonen er tegenwoordig nog steeds bovengemiddeld veel blinden en slechtzienden binnen de gemeentegrenzen. “Ik kom ze nog vaak tegen. En ja, dan maken we een praatje. Daar geniet ik van.” Wat Marcus drijft? “Ik wil mensen helpen. Ik let op dingen die anderen niet zien. Letterlijk. En dan trek ik aan de bel.”

Sinds 25 jaar richt Marcus zich ook op toegankelijkheid in de openbare ruimte. Hij kijkt kritisch naar de situatie in zijn eigen woonplaats. Van gevaarlijke zebrapaden tot blindegeleidelijnen en -tegels die niet goed liggen. “Mensen staan vaak niet stil bij hoe ze het goed moeten doen voor blinden en slechtzienden”, zegt de 67-jarige Vughtenaar.

“Op veel plekken gaat het nu wel goed, maar vaak pas achteraf. Ze leggen het eerst verkeerd aan en willen het niet direct herstellen, omdat het geld kost”, zegt Marcus. “Maar blinden hebben er last van. Ik hoor hun verhalen, zie wat misgaat en wil dat aanpakken.”

Dat geldt ook voor oversteken bij spoorwegovergangen, waarvan er in Vught relatief veel zijn. “Veel blinden zijn bang om het spoor over te steken. Ze kunnen niet zo makkelijk hulp vragen. Daarom moeten wij zorgen dat ze het zelf kunnen.”

Mede dankzij Marcus liggen er nu bij twee spoorwegovergangen speciale voelbare strips voor blinden en slechtzienden. “Ze helpen je recht oversteken, ook als je niks ziet en het lawaai van brommers en vrachtwagens je oriëntatie verstoort.”

Normaal worden zulke strips alleen op stations gebruikt, bij oversteken tussen perrons. Maar in Vught zijn ze nu ook goedgekeurd voor buitengebruik. “Dat maakt me blij, want ik voel me verantwoordelijk voor hun veiligheid.”

Terwijl Marcus de voelbare strips aanwijst, schuifelt een slechtziende man met een rollator dichterbij. “Echt fijn, die strips”, zegt hij vlak voordat hij het spoor oversteekt. Marcus glimlacht. “Ze zijn dus goedgekeurd.”

Binnenkort worden de strips waarschijnlijk ook bij een derde spoorwegovergang in Vught geplaatst. Marcus hoopt dat ze op meer plekken in Nederland voortaan worden gebruikt. Maar hij waarschuwt ook: “Je moet niet overal zulke strips neerleggen. Het zijn net als ribbeltegels herkenningspunten. Als ze overal liggen, weet een slechtziende juist niet meer waar hij is.”