Annemarie groeide op in een warm nest in het dorpje Wagenberg. Haar broer Mathijs (32) herinnert zich zijn zus als een slimme meid die al vroeg volwassen wilde zijn. Ze was altijd al perfectionistisch. "Als ze ergens voor ging, dan deed ze dat voor de volle honderd procent." Mathijs vindt het belangrijk dat het verhaal van zijn zus wordt verteld tijdens deze week van de mentale gezondheid.

Na de middelbare school ging Annemarie studeren in Utrecht. Ze kreeg met haar vriend twee kinderen en ze ging onder andere werken bij de VVD en het Ministerie van Buitenlandse Zaken. Ze had het goed voor elkaar, maar dat veranderde toen ze zich in 2024 steeds slechter ging voelen.

"Een paar maanden geleden belandde ik in een nachtmerrie die depressie heet", schreef ze in een van haar afscheidsbrieven. "Een nachtmerrie die niet over is als je wakker wordt, maar dan juist begint. Een nachtmerrie die steeds erger wordt. Er is geen weg terug."

Vanaf september vorig jaar ging het bergafwaarts door de onzichtbare ziekte waar Annemarie in verwikkeld raakte. Ze kreeg professionele hulp en medicatie, maar dat hielp niet genoeg. "In december ging ze op vakantie met haar gezin, maar ze kwam eerder naar huis omdat het niet ging. Ze werd door papa en mama opgevangen", vertelt Mathijs.

Eerst dacht hij dat ze misschien last had van een burn-out. "Maar later heb ik geleerd dat het de depressie was. Ze had in haar hoofd dat ze geen goede partner, zus, moeder of dochter was. Niemand die dat vindt en niemand die dat zal beamen, maar dat is wat een depressie met je doet."

Op de dag van haar dood belde ze meerdere mensen. Ze nam, zonder dat zij het wisten, afscheid. Ze bracht haar dochter naar de opvang wetende dat het de laatste keer was dat ze haar zou zien. "In haar hoofd dacht ze echt dat dit het beste was, ook voor de kinderen", weet Mathijs.

En zoals Annemarie altijd alles zorgvuldig en bewust deed, wilde ze ook dit tot in de puntjes goed doen. Maandenlang is ze bezig geweest met het schrijven van brieven en het maken van fotoalbums voor de kindjes over wie mama was.

Een depressie kan iedereen overkomen en daarom schreef Annemarie ook adviezen voor wie hetzelfde overkomt. "Voorkom dat het je hele leven overneemt. Je hoeft het niet met iedereen te bespreken. Neem ruimte voor jezelf zonder een kakafonie aan goedbedoelde meningen en adviezen." En voor anderen had ze ook een boodschap: "Als je gelukkig bent, neem het dan niet voor lief."

Zelf probeerde Annemarie lange tijd alle ballen hoog te houden, maar soms moet je een stapje terug doen. Ook daar schreef ze over. "Wees lief voor jezelf. Je hoeft niet ineens vier keer per week te sporten, al het huishoudwerk en alle kindzorg op je te nemen. Je hoeft het niet alleen te doen."

Mathijs en de rest van de familie vinden het bijzonder dat Annemarie zelfs in zo'n situatie nog alles heeft gegeven en tot op het laatst aan anderen dacht. "Ze laat weinig vragen onbeantwoord. We zijn het er niet mee eens en we vinden niet dat dit de oplossing was, maar ze kan erg goed uitleggen waarom ze dit heeft gedaan."