Al die aandacht hoeft van Anneke niet zo. Toch kreeg ze een uitgebreid afscheid, zowel donderdag als op haar laatste werkdag eind mei. Want Anneke was geliefd in het ziekenhuis, 53 jaar lang. “Dat gaat niemand anders hier halen”, klinkt het een paar keer lachend in de ochtendpauze.

Hoe ze het zo lang volhield? “Gewoon werken”, zegt Anneke nuchter. “Schouders eronder en door. En altijd opgewekt en positief zijn. Ik probeerde iedereen daarin mee te nemen.”

Dubbele gevoelens
Als het aan haar had gelegen, was ze nog niet gestopt. “Ik ben een mensenmens en was er graag voor de patiënt en de familie. Ik vind het nog steeds leuk om mensen zorg te geven, ze te zien opknappen en te begeleiden."

Ze vertrekt dan ook met dubbele gevoelens. "Na zoveel jaren onder dezelfde baas werken, is afscheid nemen raar en bijzonder. Ik ga het werk en de collega's missen." Wat ze niet gaat missen? “Het papierwerk. Dat deed ik wel, maar het was niet mijn hobby.”

In die 53 jaar veranderde er veel, maar Anneke paste zich altijd aan. “Ik zei altijd: ik hoor bij het antieke meubilair", lacht ze. "Maar van papier naar computer, daar ben ik gewoon in meegegaan."

'Niet lullen maar poetsen'
Collega’s spreken vol bewondering over haar. “Anneke is een no-nonsens type”, zegt een van hen. “Ze kan niet stilzitten. Het is bij haar letterlijk: ‘niet lullen maar poetsen’. Als ze binnenkwam, ging ze als een dolle de afdeling over.” Dat het soms zwaar kon zijn, maakte niet uit. "Daar had Anneke weinig boodschap aan. Er was volgens haar altijd werk en ging gewoon door.”

Wat het team vooral gaat missen? “Hoe georganiseerd ze was, de gezelligheid, en de lol met patiënten en elkaar. We hebben veel schik gehad. Je hoefde het maar te vragen en ze deed het, voor patiënten én voor ons. Het zal hier nooit meer zo schoon zijn, denk ik.”