Marieke uit Moergestel ziet haar dochter nog steeds overal. Tijdens de avontuurlijke activiteiten die ze met haar gezin op vakantie onderneemt, in het onverwachte lieveheersbeestje dat op een tuinstoel landt en in de zonnebloem die zij op haar pols heeft laten tatoeëren. "Als Judi dat zou weten, zou ze zich wezenloos lachen in haar graf", zegt Marieke weemoedig. "Ze wist wat voor een hekel ik aan tatoeages had", legt ze uit. Maar nu heeft ze er toch twee, ter ere van haar dochter.

Precies zes weken na Judi’s uitvaart stapte Marieke samen met haar twee andere dochters een tattooshop binnen. Eigenlijk zouden ze die middag het nieuwe seizoen van Virgin?River, een serie op Netflix, bingen. Na één aflevering gooide de jongste dochter het roer om: “Er is nu een shop open die tijd heeft voor ons drieën, gaan jullie mee?z” Nog vóór de aftiteling zaten ze in de auto.

Dat is opvallend, want Marieke vond tatoeages lang een 'verminking'. Toen haar oudste ooit thuiskwam met inkt werd ze woest. Als ze nu in de auto zit, kijkt ze trots naar de zonnebloem op haar pols. “Ik wil haar zien wanneer ik autorijd, werk of boodschappen doe,” zegt ze. Judi is ook de reden dat ze nu haar verhaal doet: "Ze mag niet vergeten worden, en dus moet ik over haar blijven praten."

En dus vindt Marieke het belangrijk om haar te blijven praten, de positieve én de pijnlijke herinneringen. “Ze had meer vriendjes dan vriendinnetjes”, lacht Marieke. “Slootje springen, vlotten bouwen, niks was te gek.” Rond haar dertiende sloeg het om. Mentale problemen, diagnoses, therapieën, het ene traject volgde het andere op. Toch bleef ze voor de buitenwereld de sfeermaker. “Als zij binnenkwam, begon het feestje", zegt Marieke. “Maar ergens wisten wij dat er van binnen iets niet goed zat."

In 2020 volgden twee suïcidepogingen. Begin 2022 zat Judi met moederlief in de auto. “Ik heb op papier het perfecte leven,” snikte ze. "Maar waarom voel ik me dan toch altijd zo slecht?" In die periode, dat het slecht ging, kreeg Judi een boek van haar oudere zus: "Op de kaft stond een zonnebloem en een gedichtje waar ze kracht uit haalde." Ze leek weer op te krabbelen en ging verder met haar studie in de zorg. Maar de opluchting duurde kort: op 9 juni besloot ze uit het leven te stappen. Drie weken later haalde Marieke Judi's diploma op – postuum.

"Ze wilde graag voor anderen zorgen", zegt Marieke met trillerige stem. "Dat kon ze ook goed. In haar vrije tijd zocht ze ouderen op in een verzorgingstehuis. Die stuurden na haar overlijden allemaal brieven, dat raakte me zo", snikt ze.

Toen de familie Judi’s telefoon ontgrendelde, vonden ze een screenshot: een klein lieveheersbeestje met daarboven: 'Mijn volgende tattoo'. Marieke aarzelde geen seconde: "Op haar begrafenis las ik een nummer van Rob de Nijs voor, waarin wordt gezongen 'Vandaag begraaf ik jou in mij'", vertelt Marieke. Dat heeft ze letterlijk genomen: "Ik heb haar echt beloofd dat ik zou gaan doen wat zij niet meer kon." En dus zette ze de tattoo die Judi graag had gewild. "Op mijn voet, want zo loopt de lijn van de ene tattoo naar de andere recht langs mijn hart."

De belofte maakte ze trouwens vaker waar: "Ze zou gaan duiken met haar zwager. Zelf zou ik nooit duiken, ik vind dat verschrikkelijk. Maar ik heb het voor haar gedaan. Zo trekt ze me telkens weer uit mijn comfortzone en uiteindelijk vond ik het geweldig."

Ook dit verhaal vertellen is misschien wat uit haar comfortzone, al praat Marieke wel graag en makkelijk over Judi. "Maar ik wil ook graag kinderen en hun ouders meegeven dat mentale problemen nog enorm worden onderschat. Het is een moeilijk ziektebeeld en lastig om mee om te gaan", zegt ze. "Ik zou ontzettend graag willen dat iedereen meer begripvol is naar mensen met mentale problemen, dat kan enorm helpen."

Praten over gedachten aan zelfdoding helpt en is bijvoorbeeld mogelijk via de landelijke hulplijn 113: www.113.nl of 0900-0113.