Fiona Wijnen-Haazen uit Zeilberg (Deurne) was lid van de jongerensociëteit Den Uitloat waar ze de bijna tien jaar oudere Mario Wijnen, die daar leiding gaf, leerde kennen. Het was liefde op het eerste gezicht, geen ontkomen aan. “Maar dat leeftijdsverschil was wel een dingetje, zeker in die tijd. We hebben lang om elkaar heen gedraaid maar in 1989 kregen we verkering. In 1995 zijn we getrouwd.”

Ze konden hun geluk niet op toen hun liefde werd bekroond met de geboorte van zoon Luuk (24) en dochter Julia (20). Fiona: “De kinderen waren zijn alles. Hij was een hele lieve, zorgzame papa die altijd tijd vond en maakte voor ze. En dat, terwijl we hard werkten en het druk hadden met de zaak die we samen met mijn broer van mijn vader en moeder hadden overgenomen. Een eigen zaak, daar ben je nou eenmaal 24 uur per dag bezig.”

Of het nou om het ouderspreekuur op school ging, de voetbalwedstrijden van Luuk of het paardrijden van Julia: Mario was betrokken. “Hij was overal bij en reed ze overal naartoe. Daar genoot hij van. Op hun verjaardag ’s morgens zingen aan hun bed wat we tot aan zijn overlijden hebben gedaan, het Engelse ontbijt op zondagochtend, een filmpje kijken op de bank, kamperen, sporten. Hij was degene die van alles met ze ondernam en met ze bezig was.”

Fiona schetst een beeld van een mooi, hecht en warm gezin. “Dat waren we ook, we hadden het ontzettend fijn met elkaar. Dat ging echt niet vanzelf, hoor we hebben genoeg discussies gehad, maar we maakten wel bewuste keuzes. Door ons naast het werk te richten op de kinderen en elkaar. We hebben de meest prachtige reizen gemaakt met z’n viertjes, naar Cuba, Nieuw-Zeeland. Er zijn zoveel mooie herinneringen en die koester ik.”

Je snapt niet waar hij de tijd vandaan haalde, maar Mario was ook zeer actief binnen de Zeilbergse en Deurnese gemeenschap. Velen kennen hem. “Hij heeft de lokale omroep Deurne Media Groep mee opgericht, was leider van Luuk's voetbalteam, was betrokken bij carnavalsvereniging De Pottenbakkers waar hij in 2008 de 44e jubileumprins van was, maakte muziek, cd’s, zo kan ik nog wel even doorgaan”, somt Fiona op.

“Mario was echt een duizendpoot met een groot, sociaal hart. Hij heeft binnen het bedrijf veel gedaan voor mensen die minder goed meekunnen op de arbeidsmarkt. Dat hij iets voor die groep kon betekenen, deed hem veel en zag hij als een kroon op zijn werk. Drie weken voor zijn overlijden heeft hij nog een koninklijke onderscheiding gekregen voor al zijn verdiensten, Ridder in de Orde van Oranje Nassau. Daar was hij trots op. En wij ook.”

Toen Mario ziek werd en eind 2019 de diagnose longkanker kreeg, knokte voor wat hij waard was. “Alles heeft hij gedaan”, vertelt Fiona. “Hij dacht dat hij ‘het’ wel kon tackelen. Hij was zo krachtig, mopperde of klaagde nooit en vierde zelfs nog vier dagen carnaval terwijl hij al doodziek was.”

Op die pure wilskracht wist Mario de tijd die hem nog restte met een paar maanden te verlengen. “Door chemo, immunotherapie en zoveel mogelijk te sporten. We zijn zelfs nog op vakantie geweest. En hebben in die periode, ook noodgedwongen door corona, veel tijd doorgebracht met z’n vieren. Een soort van pech en geluk tegelijkertijd. We hadden het over zijn dood, hoe hij het wilde, zonder over zijn graf heen te willen regeren. Ja, daar kon hij goed over praten en dat hebben we ook veel gedaan.”

In het najaar van 2020 ging het snel, was er geen stoppen meer aan. “Hij was op en vertelde dat hij het moeilijk vond om ons achter te laten, maar niet bang was om dood te gaan. Veel te jong, ja. Een goede vriend wist het op het afscheid van Mario mooi te verwoorden: hij is maar 58 geworden maar heeft voor het dubbele geleefd. En zo zie ik dat ook. Hij heeft heel veel zaadjes geplant en die bloeien nog steeds.”

Op 11 oktober aanstaande, precies vijf jaar na het overlijden van Mario, wordt er samen met zijn vrienden een benefietconcert georganiseerd ter ere van hem. De opbrengst gaat naar het KWF. Natuurlijk is Fiona erbij, samen met de kinderen en Bart. “Mario heeft me op hart gedrukt niet alleen te blijven. Hij heeft me letterlijk gevráágd niet alleen te blijven. Dus ik weet dat het goed is. En dat hij mij deze nieuwe liefde absoluut gunt.”