Waar het gezin in Boxmeer in een rustige woonwijk woonde, wonen ze nu in de grote, drukke Armeense hoofdstad Jerevan aan een brede boulevard. Zo’n drie kilometer buiten het centrum. Hun flat staat wat van de weg af, ervan gescheiden door een speeltuintje annex beweegtuin, waar oudere mannen hun lichaam soepel proberen te houden.

Omroep Land van Cuijk zocht het gezin daar op om te horen hoe het hen sindsdien is vergaan.

Hovsep, nu 41 jaar oud, staat al enthousiast te zwaaien vanaf het balkon op de tweede etage. De kinderen worden uit bed getrommeld om gedag te zeggen. Alleen oudste dochter Eva (15) spreekt nog wat Nederlands. Zoon Suren (13) niet meer, maar Engels lukt wel prima. Met de kleine nakomeling Elina, slechts twee maanden na de uitzetting in Armenië geboren, is het vooral gezichtsuitdrukkingen uitwisselen.

‘Mama’ Warduhi – in Nederland veelal ‘Roos’ genoemd omdat dat is wat haar naam betekent – houdt zich wat op de achtergrond.

Het appartement is naar Nederlandse standaarden wat donker, maar wel ruim. Een grote televisie is de blikvanger in de woonkamer. Maar in het begin was het allemaal heel anders, vertelt Hovsep.

“We kwamen hier met z’n vijven op 42 vierkante meter te zitten. Het was zwaar in het begin. Zeker ook voor de kinderen. Ze wilden naar huis, Boxmeer dus. Mijn vrouw en ik hebben hard gewerkt om ze zich hier thuis te laten voelen, zeker omdat voor ons het ook grotendeels onbekend was toen we aankwamen. Uiteindelijk is het wel gelukt, met hard werken en altijd liefde in het gezin houden. Ze doen het goed op school. Omdat ze ouder zijn, wordt het ook makkelijker om met hen te praten en uit te leggen waarom alles zo gegaan is.”

Het raakt een snaar bij Hovsep. De tranen komen als hij praat over hoe moeilijk het allemaal geweest is. “Ik heb keihard moeten werken, van ’s ochtends tot ’s nachts, elke dag van de week. Het is pas sinds een jaar dat ik op zondag vrij kan zijn. Er is weinig zekerheid hier.”

Daarom is hij in Armenië voor zichzelf begonnen als lasser, het vak dat hij in Nederland leerde. Steun vanuit Nederland heeft het gezin echter ook geholpen om een nieuw leven op te bouwen. “We hebben financiële steun mogen ontvangen uit Nederland, uit Boxmeer. Dat is nog steeds zo. Daar zijn we erg dankbaar voor, net als voor alle steun die we hebben ontvangen in onze laatste maanden in Boxmeer. Dat vergeet ik nooit meer. Boxmeer was echt mijn thuis. Als ik door het centrum liep, was het alsof ik er geboren en getogen was. Als ik nu Nederlanders tegenkom hier, voel ik me thuis. Ik spreek hen ook altijd aan.”

Hovsep kijkt terug naar zijn tijd in Nederland met liefde en enig gevoel van gemis. Maar niet met spijt. “Ik was 16 jaar oud toen ik naar Nederland kwam. Toen had ik geen idee wat de gevolgen konden zijn van het opgeven van een verkeerde naam. Die fout wilde ik rechtzetten. Dat eerlijkheid niet altijd loont, daar ben ik een voorbeeld van. Maar spijt heb ik er niet van.”

Hovseps tranen verraden echter dat het hem wel pijn doet. “Weet je", legt hij uit. "De mensen die het besluit over ons hebben moeten nemen, hoewel er echt wel mensen bij zaten die lelijk deden, zijn ook maar mensen die gewoon hun werk hebben gedaan. Ik neem het Nederland ook niet kwalijk dat we uitgezet zijn.”

Inmiddels heeft het gezin alles goed op de rit. Dat speelt mee bij dat sentiment. “Ik zou durven te zeggen dat het goed gekomen is met ons. We hebben het appartement naast ons kunnen kopen en kunnen uitbreken, waardoor we nu ruimer wonen. Ik heb alles wat een mens zou moeten hebben: een lieve vrouw, een mooi gezin, een ruim huis. Alleen als ik in hetzelfde huis kan wonen en bij hetzelfde bedrijf kan werken, wil ik terug naar Boxmeer. Anders niet. Maar de kinderen willen nog steeds graag terug.”