Waar zijn medestudenten aan Tilburg University zich volledig kunnen focussen op de tentamenweek zit Mani met zijn gedachten ergens anders. "Ik kan moeilijk slapen en ben tot zes uur in de ochtend beelden uit Iran op social media aan het bekijken", vertelt hij.

"De mensen in Iran die nog een beetje verbinding hebben, plaatsen beelden op social media. Ik zie dat gebouwen, huizen en zaken van de mensen daar compleet vernietigd en gebombardeerd zijn."

De ouders van Mani vluchtten in de jaren 90 naar Eindhoven, omdat het in hun land niet meer veilig zou zijn. Zo is zijn vader politiek gevangen geweest. Familieleden en vrienden van het gezin wonen nog wel Iran.

Als student internationaal recht en Midden-Oosten studies is hij veel met oorlogen bezig, maar nu zijn eigen familie hun huis moet ontvluchten, houdt het zijn leven extra in zijn greep.

"Mijn tantes zijn met hun gezin uit hun appartement moeten vluchten, maar het is heel moeilijk om Teheran uit te komen. De wegen waren een aantal dagen geblokkeerd, omdat benzinestations werden aangevallen. Het is heel moeilijk om contact met mijn familie te leggen. In twaalf dagen tijd hebben we twee keer kunnen bellen."

In en rondom Eindhoven wonen zo'n vijfduizend mensen uit Iran. Mani merkt dat de Iraanse gemeenschap veel samenkomt om het over de situatie te hebben. "Met een kopje thee erbij praten we dan over de politiek", vertelt hij.

Buiten de Iraanse gemeenschap in Eindhoven merkt Mani dat niet iedereen het leed zien dat oorlog met zich meebrengt. "Het wordt bijna als een voetbalwedstrijd gezien waarbij je voor het ene team of voor het andere team bent. Slachtoffers worden als offers gezien voor iets positiefs op de lange termijn, maar het zijn onschuldige burgers."

De eerste dagen na de Israëlische aanval op Iran waren Mani en zijn ouders heel gestrest. "Maar na een paar dagen werd ik er wat rustiger onder en ga je de feiten zien zoals ze zijn. Het lijkt er door het staakt-het-vuren op dat mijn familie voorlopig veilig is", zegt hij opgelucht.

Toch denkt Mani ook dat het staakt-het-vuren een korte pauze is. Hij hoopt dat er op een andere manier verandering komt voor zijn familie. "Mijn familie hoopt niet op een verbetering van het regime door bommen en geweld, maar door een maatschappelijk institutionele verandering."