Hans is één van de Nachtbrakers met wie programmamaker Merlijn Passier een nachtje meeloopt in zijn nieuwe programma Merlijn en de Nachtbrakers op Brabant+. Daarin onderzoekt hij wat er in onze provincie gebeurt als iedereen ligt te slapen.

Hans werkt regelmatig de hele nacht door. “Ik heb het ritme van de rest van de wereld niet nodig. Het belangrijkste is dat ik kan leven zoals ik wil. Soms zit ik om 6 uur ‘s morgens aan een pilsje, maar dat voelt voor mij na een nacht werken als de middag.”

Geen slaapkamer
Als Merlijn het huis van Hans binnenstapt, moet hij uitkijken waar hij loopt. In Hans’ woonkamer staan, liggen en hangen honderden schilderijen. Er is hier eigenlijk geen ruimte om te wonen.

Hans neemt Merlijn mee naar een klein hoekje aan de voorkant van het huis. Wie zich door de smalle opening kan wurmen, komt in een geïmproviseerd hokje uit met een oude bank, een stoel en een paar lampen. “Ik gebruik zoveel mogelijk ruimte als atelier en ik slaap hier achter dit schot op de bank”, legt Hans uit.

De bank is zo klein dat Hans daar zeker niet languit op kan liggen. Maar Hans vindt het prima zo. “Ik heb in mijn leven al veel shit en ellende meegemaakt. Ik ben nu bijna 60, maar zo’n 25 jaar geleden was ik dakloos. Mijn vriendin overleed toen in mijn armen aan anorexia. Ik kon dat niet verwerken, dus gooide ik er veel drank en drugs tegenaan. Ik ben toen gruwelijk op mijn bek gegaan, maar door te schilderen ben ik er weer bovenop gekomen.”

“Ik teken en schilder al mijn hele leven en ik kan ook niks anders”, vertelt Hans. “Vroeger op school werd ik als klein ‘rooi menneke’ veel gepest. Ik had geen vriendjes, alleen mijn tekenblok.”

Blij met chemicaliën
Hans houdt zich niet aan de conventies van dag en nacht, maar ook niet aan die van de schilderkunst. Alles mag van hem door elkaar op het canvas. “Verf op oliebasis, waterbasis, chloor, lampenolie… Ik ben altijd blij als mensen chemicaliën komen brengen, want dan kan ik weer verder experimenteren.”

Slalommend tussen natte schilderijen door, volgt Merlijn Hans naar een andere ruimte die hij wil laten zien: zijn schuur. “Dit heb ik omgebouwd tot een soort kringloopwinkel met vintage en kunst. Ik ben zelf ook gek op verzamelen, maar binnen kan ik het allemaal niet meer kwijt”, vertelt Hans.

Al die verzameldrift doet bij Merlijn wel de vraag rijzen of Hans misschien wat te veel in het verleden hangt. Maar dat is volgens Hans zelf helemaal niet zo. “Ik ben juist blij met alles wat ik heb meegemaakt. Het heeft me anders leren denken en dat heeft me een stuk sterker gemaakt. Daardoor kan ik nu zelf ook andere mensen beter helpen hier in Woensel-West. En het belangrijkste: ik voel me eindelijk een vrij mens.”