Gerrie was gevreesd in de straten, maar werd een geprezen karateleraar
Gerrie was in zijn jeugd in Bergen op Zoom iemand voor wie je aan de kant ging. Hij deelde nogal eens een beuk uit. “Bij ons in de stad was Shotokan in opkomst, een bekende stijl in karate. Ik wilde dat toen ik 13 jaar was ook proberen en dan niet om zen te worden. Mijn toenmalige leraar zag dat ik van vechten hield en zei dat ik dan maar de mat op moest gaan. Dat heb ik wel gevoeld ja.”
Zevende dan
De zevende dan in karate komt in Nederland bijna nooit voor. De zesde dan kun je halen door een examen, maar voor de zevende werd Gerrie van Tilburg voorgedragen vanwege zijn inzet voor de sport. “Ik vind het een eer, laat ik dat voorop stellen. Maar de publiciteit hoeft van mij eigenlijk niet. Karate is gewoon mijn hobby en ik krijg er heel veel voor terug.”
Twee jaar later gaf hij zijn eerste les. “Toen nog illegaal, maar vanaf 18 jaar mocht het wel. Ik vond zelf sporten en het lesgeven geweldig, ik was er iedere dag mee bezig. Het mooie van karate? Ik kon er mijn ei in kwijt. Je leert je lichaam goed kennen en het zorgt voor discipline, zelfbeheersing en rust.”
In 1989 opende hij zijn eigen karateschool. Niet in Bergen op Zoom, maar hij koos voor Waalwijk omdat daar nog geen aanbod was. “In al die jaren heeft de sport me zoveel plezier gebracht. Als bijvoorbeeld bij een wedstrijd een leerling goed presteert, dan is dat top.”
“Maar ik trek het breder. Ik geniet van het leerproces. Als er bijvoorbeeld een boefje binnenkomt en dan uiteindelijk rustig en vertrouwd op de mat staat en een band haalt, dan maakt me dat trots. Of een kind dat timide en bang was en door karate zich veel zelfverzekerder is gaan voelen, dat is geweldig.”
"Ik wil blijven sporten, thuiszitten is niks voor mij."
Op 60-jarige leeftijd droeg hij als eigenaar het stokje over aan zijn leerling Rick Sonnema uit Wijk en Aalburg. Maar aan stoppen met lesgeven denkt de Waalwijker, die overdag personal trainer is bij een fysiotherapiepraktijk, nog zeker niet. “Ik wilde niet meer de administratieve rompslomp en alles regelen. Ik richt me op het lesgeven en daarin doe ik het liefst zoveel mogelijk dingen mee. Ik ben 61 jaar, maar voel me absoluut niet zo. Ik wil blijven sporten, thuiszitten is niks voor mij.”
Sonnema kwam als kleine jongen terecht bij Gerrie en hoort inmiddels tot de top van de wereld op kata-gebied, waarbij het gaat om een schijngevecht. “Gerrie heeft alles over voor z’n leerlingen. Onze band is heel hecht. Drie ochtenden trainen we nog samen en daarna begeleidt hij me bij wedstrijden. Hij staat dag en nacht voor me klaar.”
Na het gesprek nemen we een kijkje bij een les in Sporthal De Zeine. De jongens en het meisje voeren onder leiding van Gerrie de bewegingen vol enthousiasme uit. “Bij mij gaat het vooral om discipline. Op school moeten ze luisteren, hier ook. Maar ik ben geen leraar, ik geef geen straf of huiswerk. Maar als je iets wil leren, moet je opletten. In heel mijn carrière heb ik nog nooit een leerling gehad die dwarslag.”
