De diagnose was iets waar Luca (15) en zijn familie absoluut geen rekening mee hielden. Hij meldde zich bij de huisarts omdat hij na een valpartij met de fiets pijn had aan zijn knie. Het bleek alleen geen blessure, maar botkanker. “De orthopeed zag op de röntgenfoto al heel snel dat het die ziekte was. Het nieuws was zo onverwacht en heftig. Wat ging er met me gebeuren en wat gingen ze met me doen?”

Hij startte met een serie chemo’s en dat waren flinke aanslagen op zijn lichaam. “Ik voelde mee heel beroerd en dan een week lang. Ik zat veel thuis, maar probeerde ook afleiding te zoeken. Kijken bij crosswedstrijden bijvoorbeeld en tijdens het festival Defqon mocht ik met een paar vrienden van mijn vader het podium op. Wat me ook goed deed, waren de ontelbare vele reacties die we hebben gekregen.”

Na een aantal chemo’s moest hij onder het mes. Het gewricht bij zijn knie werd weggehaald en er werd een prothese geplaatst. “Het werkt precies hetzelfde als een normale knie. In het begin was het best pittig, want mijn lichaam stootte het eerst af. Daarna begon het eraan te wennen en moest ik opnieuw leren lopen.”

Na de laatste chemo’s ongeveer een jaar geleden was het wachten op de uitslag. “Het duurde even voordat alles van de chemo’s mijn lichaam had verlaten. Ze konden daarna met zekerheid zeggen dat de kanker weg was. Hoe ik reageerde? Ik was heel rustig en ging niet uit mijn dak. Eigenlijk had ik het nieuws wel verwacht.”

Na het goede nieuws van de arts was het tijd om leuke dingen te gaan doen. “Ik mocht bijvoorbeeld weer biefstuk eten, tijdens mijn herstel had ik een zwangerschapsdieet. Crossen heb ik vorig jaar niet gedaan, maar we hebben wel een nieuwe auto gekocht.”

Zijn eerste crosswedstrijd was in maart van dit jaar. “Het gas geven was even raar, het voelde net als mijn eerste keer ooit in een crossauto. De eerste twee rondes was het wennen, maar daarna zette ik mijn gedachten uit en voelde ik me weer de oude Luca. Mijn tweede race eindigde ik zelfs met een sterk deelnemersveld als derde. Helaas viel ik daarna twee wedstrijden uit met een kapotte auto, maar op 6 juli wil ik me weer laten zien in Horst. Mijn doel is om in de top vijf van het eindklassement te eindigen.”

Door zijn ziekte is zijn karakter wel veranderd. “Vroeger zat ik weleens laks achter het stuur, ook tijdens het jaar dat ik kampioen werd. Tegenwoordig denk ik altijd dat het nu of nooit is. Verder blijf ik een coureur die niet impulsief aan het stuur zit te hengsten, ik kijk liever welke lijnen ik moet rijden. Maar ik kan ook lomp rijden hoor en over de 100 procent gaan.”

Luca moet nog eens in de twee/drie maanden op controle in Utrecht. “Soms ben ik wat gespannen en bijvoorbeeld onderweg naar het ziekenhuis stoor ik me dan aan het weggedrag van andere mensen. Maar over het algemeen heb ik het idee dat het goed zit in mijn lichaam. Ik heb vertrouwen dat de kanker wegblijft.”

Er is voor Luca een doneeractie opgestart.