Het is een ijskoude, bewolkte dag en door de straffe wind voelt het deze zaterdag 13 januari 1968 nog guurder aan. In de nacht daalde het kwik net niet tot de -20 en veel warmer dan een graad of min zes gaat het niet worden.

Een groep van ongeveer twintig kabouters van de scouting Edith Stein Groep uit Den Bosch wandelt samen met hun begeleidster Rita Waslander (23) en mevrouw Hagemans door de pas vijf jaar oude Sint Lucaskerk. Is-ie mooi? Mwah, dat is een benaming die misschien niet echt past bij deze logge kolos die begin jaren zestig is opgetrokken en als bijnaam 'het fort' heeft. Het door de in Lith geboren architect Jan de Jong en Nico van der Laan ontworpen gebouw biedt plaats aan duizend kerkgangers en kost de lieve som van 900.000 gulden.

Daverende klap
De scouts staan op het punt de crypte, de ondergrondse ruimte waar relikwieën worden bewaard, te verlaten. Het is tijd de meisjes op een andere manier bezig te houden. Ze gaan grassprieten en stokjes verzamelen om er poppetjes van te bouwen. Maar opeens klinkt er een daverende klap. "Het plafond van de crypte bewoog. Er drong stof naar binnen", zegt Rita Waslander tegen een van de vele kranten die schrijven over de ramp.

Een paar kinderen beginnen in paniek te gillen, maar Rita denkt dat het allemaal wel meevalt en stelt ze gerust. "Mijn eerste reactie was: het orgel zal naar beneden zijn gekomen." Maar dat verandert snel als haar collega Hagemans in paniek gilt: 'Eruit!'

Ze rennen naar buiten en zien dat het hele voorportaal van pakweg 33 meter lang en vijf meter hoog en de sacramentskapel naar beneden zijn gelazerd. "Wij hebben geluk gehad", aldus Rita. "Waren we twee minuten eerder uit de crypte gekomen, dan waren wij vrijwel zeker onder het puin van de sacramentskapel bedolven geworden."

Dat is precies wat gebeurde met de 12-jarige Hans van de Leemput en zijn moeder (49). "Ik hoorde onder het puin kreunen", zegt mejuffrouw De Kok die pal tegenover de kerk woont en op het lawaai is afgekomen. "Mevrouw Van de Leemput lag onder een brok beton. Hans, haar zoon, moet op slag dood zijn geweest. Hij lag met een been onder zijn moeder."

Laatste sacramenten
De vrouw wordt onder het puin vandaan gehaald en zwaargewond naar het ziekenhuis gebracht. Ze blijkt een bekkenfactuur, inwendige kneuzingen en een shock te hebben opgelopen. Pastoor J. Smulders dient zowel haar als haar zoon de laatste sacramenten toe. De geestelijke, die de eerste steen van het gebouw legde, zit tijdens de ramp te lezen in de nabijgelegen pastorie en vindt het onbegrijpelijk wat er is gebeurd. Kort daarvoor was hij nog in de kerk om te controleren of alles klaarlag voor de avondmis. "Ik heb niets gemerkt. Alles leek in orde."

De hulpdiensten vrezen dat er nog veel meer slachtoffers zijn en trommelen vijftig soldaten van de kazerne in Vught op die beginnen te zoeken onder het puin. Wonder boven wonder vinden ze niemand meer.

Onderzoeksbureau TNO wordt ingeschakeld en de conclusies na maandenlang onderzoek zijn ronduit schokkend. Een middenkolom, een van de pijlers onder de constructie, blijkt met slecht materiaal te zijn gemaakt. De ramp is zelfs vergroot door een gewapende betonbalk die zo waardeloos gemaakt is dat hij net als een dakplaat finaal doormidden is gebroken. Maar dat is niet het enige. Belangrijke constructieberekeningen bevatten fouten of ontbreken volledig en het gebruikte beton en betonstaal van het metselwerk blijken niet voldoende bestand tegen vocht.

Kort en goed, het bouwbedrijf heeft levensgevaarlijk prutswerk geleverd en lijkt vooral op de kosten te hebben willen besparen. En dat kost de 12-jarige Hans zijn leven.