"Hij zit in mijn hart en in mijn hoofd", vertelt Jessica. "Jis was een leuke jongen, hij kon goed leren en kreeg genoeg aandacht van meisjes." Jis was lief, sociaal, zacht en charismatisch. "Als hij binnenkwam, dan zag je: daar komt iemand binnen. Alles wat je je kon wensen, was aanwezig. Maar toch ging het niet goed met Jis."

Jis was niet helemaal gemaakt voor het leven. Misschien niet voor dit leven, maar misschien ook niet voor het leven in het algemeen. Hij kon ontzettend piekeren over wat we hier doen, op deze wereld. Waarom we hier zijn. En waarom we een leven moeten leiden, terwijl twee anderen eigenlijk voor je hebben bepaald dat jij er kwam. "Hier is het leven, leef het maar. Je moet sporten, leren, er goed uitzien, bereikbaar zijn, je moet zus, je moet zo. Hij vond zijn geluk niet in het leven."

In de vakantie begon vaak de uitputting. Dan voelde hij vooral hoeveel energie het 'bestaan' hem alleen al kostte. "Moe moe moe, nog te moe om te praten", herhaalt Jessica zijn woorden. Jis snapte niet wat er met hem aan de hand was. Hij was bang voor een hersentumor, of een ander doemscenario dat Google hem voorschotelde. Tot de dokter, na eindeloze rondjes bloedprikken, met het verlossende woord kwam. Jis was depressief.

Hij wilde geen medicatie en eigenlijk ook geen hulp. Bij andere mensen in de familie had hij die worsteling al eens gezien. En daar wilde hij geen evenbeeld van worden. Aan zijn lijf geen polonaise. "Hij dacht: ik wil dit niet. Niet voor mijn ouders, niet voor mijn broer. Hij vond het leven niet de moeite waard om er verder nog voor te gaan."

Misschien heeft Jis daar wel de knoop doorgehakt en was zijn keuze gemaakt. Onbewust, voor sommigen, maar terugblikkend heeft hij een week lang zitten plannen. Hij begon aan een soort afscheidstour. "Niemand zag het aankomen, maar hij heeft bewust een hele week met mensen nog wat afgesproken. Hij is naar de film geweest, is bij een vriendinnetje blijven slapen. Maar hij nam ook afstand."

Als Jessica eraan terugdenkt, staat vooral hun laatste moment samen haar zo bij. "Mam, kom je zo bij mij even op de bank liggen?", vroeg hij. "Toen heb ik hem nog zo over zijn rug zitten wrijven", vertelt Jessica. Bij nader inzien had dat moment voor haar eigenlijk nooit mogen stoppen. Nooit hoeven stoppen. En wil je hem als moeder bijna door je heen drukken. Zo stevig, dat het bijna een beetje pijn doet.

Jessica kan er inmiddels goed over praten, maar de herinneringen zorgen ervoor dat ze toch even breekt. Uit haar hele verhaal klinkt hoe ze had gehoopt dat ze het allemaal eerder had geweten. Hoe hoog het bij hem zat, hoe hij zich voelde. "Zo haal je je als ouders van alles in je hoofd. Ik ben geen moeder die alles onderschatte, maar toch kwam dit als donderslag bij heldere hemel."

Op 17 oktober 2022 is Jis uit het leven gestapt. Dit was zijn wereld niet. Maar sinds het wegvallen van Jis, is dit ook Jessica's wereld niet meer. "Een kind is je alles. Een kind verliezen is het allerergste dat er is. Maar Jis kon niet anders."

"Je brein is ook een orgaan. Daar worden stofjes uitgewisseld en daar kun je ook ziek worden", zegt ze. Bij Jis waren die stofjes anders, hij was al te ver weg. Bovendien was het genetisch en was hij niet de enige in de familie. "Dat zou wel wat meer begrip verdienen. Als je diabetes hebt, wil je ook insuline. Hou je mond, denk ik dan."

Niks is wat het lijkt, wil Jessica ons op het hart drukken. Práát erover, zegt ze. "De taboesfeer moet er echt van af. Ik had het misschien niet kunnen voorkomen, maar er zijn wel signalen", legt ze uit. "Je moet de vraag durven stellen: gaat het zo slecht met je, dat je uit het leven zou willen stappen? Praat er toch over, durf kwetsbaar te zijn en te vertellen dat je niet goed in je vel zit. We moeten niet doen alsof dit er niet is. Alsof deze dingen niet gebeuren."

Praten over gedachten aan zelfdoding helpt. Je kunt 24 uur per dag bellen met Stichting 113 Zelfmoordpreventie via 0800 0113 of chatten via en 113.nl.